Sterven & de wet Wilsverklaringen en volmachten
In tegenstelling tot de beperkende wetten voor hulp bij zelfdoding in de hele wereld, is het in bijna alle westerse landen mogelijk om wensen ten aanzien van het levenseinde vast te leggen in wilsverklaringen en iemand aan te stellen als volmacht inzake medische beslissingen, voor als de betrokkene zelf dit niet meer kan zeggen. Ook kan men zaken regelen zoals een behandelverbod, dat de volmacht onder de aandacht van de arts kan brengen als het vooruitzicht van de patient slecht is.
Het is dan prettig dat een ‘levende naaste’de belangen van de patient bewaakt dan dat er enkel een papieren wilsverklaring is, waaruit een arts moet opmaken wat de patient in de gegeven omstandigheden nog wel of niet meer wil. We kennen horrorverhalen waarin medisch personeel per ongeluk de wilsverklaringen van iemand over het hoofd heeft gezien (of opzettelijk heeft genegeerd). Soms kent de heroïsche geneeskunde geen grenzen en willen artsen en verpleegkundigen iemand koste wat kost redden. In zulke omstandigheden kan een ‘levende’ vertegenwoordiger van de patient de wensen van de patient om wel of niet meer behandeld te worden bekrachtigen.
Maar nogmaals, het liefst wilt u uw eigen keuzes kunnen maken, En wat als het uw volmacht het niet lukt om de medische druk om de behandeling voort te zetten te trotseren? Of omgekeerd uw volmacht stuurt aan op een behandeling (die u zelf nooit zou hebben goedgekeurd) waarvan artsen zeggen dat het allemaal zinloos zou zijn? Op dit gebied kunnen met duidelijke wilsverklaringen voorzorgsmaatregelen worden genomen, omdat de uitkomst een kwestie van (waardig) leven en dood kan zijn.
