Niet-medische hulp bij zelfdoding kan alleen in Zwitserland waar men een ander mag helpen om te sterven, zolang zijn motieven ‘niet egoïstisch’ zijn (altruïstisch).
Over het algemeen wordt strafbare hulp bij zelfdoding wettelijk gedefinieerd als ‘instrueren,’middelen beschikbaar stellen en regie overnemen’ om een einde te maken aan het andere leven. In de meeste landen staan er zware straffen op.
In Australië variëren de straffen voor hulp bij zelfdoding van 5 jaar tot levenslange gevangenisstraf, afhankelijk van de staat. In de VS variëren de straffen van staat tot staat, waarbij in meer dan de helft van alle staten (een poging tot) zelfdoding strafbaar is. In staten waar het niet genoemd wordt in de wetten wordt het strafbare feit dan vervolgd als doodslag of zelfs moord. Dit is vergelijkbaar met de Scandinavische landen.
In Groot-Brittannië (en Canada) kan de gevangenisstraf voor hulp bij zelfdoding oplopen tot 14 jaar. Na een succesvolle campagne van de Britse MS-patiënt Debbie Purdy om de wet te verduidelijken, vaardigde de toenmalige directeur van het openbaar ministerie, Keir Starmer (nu leider van de British Labour Party) in 2009 verduidelijkende richtlijnen uit (https://www.cps.gov.uk/publication/assisted-suicide).
In maart 1999 werd dr. Jack Kevorkian in Michigan veroordeeld voor moord met voorbedachte rade en veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 tot 25 jaar. Hij had zijn terminaal zieke patiënt, Thomas Youk, geholpen om te sterven.