ouderdomsklachten werd op het moment dat Albert Heringa zijn moeder hielp nog niet toegepast. De Hoge Raad bevestigde uiteindelijk de straf van een half jaar voorwaardelijk. Daarmee werd ook duidelijk gemaakt dat er geen ruimte is voor hulp bij zelfdoding, als die niet door een arts wordt uitgevoerd.
Na de invoering van de euthanasiewet in Australie in 1997 was Philip Nitschke betrokken bij vier euthanasieën, voordat de wet binnen een jaar weer werd ingetrokken, Hem was al snel duidelijk dat geen van zijn vier patiënten de wettelijke mogelijkheid voor euthanasie zou hebben gebruikt als ze thuis een ‘vredige pil’ in de kast hadden liggen. Waarom zou iemand zich aan een verplicht psychiatrisch onderzoek onderwerpen als hij al de middelen gewoon in huis heeft voor een vredige en waardige dood? Men kan dan gewoon wachten tot de tijd rijp is en dan de pil thuis uit de kast halen en innemen. Juist de wetten die zieke mensen zouden moeten helpen, kunnen uiteindelijk precies het tegenovergestelde bereiken: zelf controle hebben over het levenseinde op het moment dat het hen zelf het beste schikt.
En dan zijn er die mensen die nooit in aanmerking komen voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. Kwetsbaar van ouderdom en het gevoel dat het leven ‘voltooid’ is, is iets heel anders dan terminale kanker hebben. Wetgeving hieromtrent lijkt nog ver weg.
Sommige mensen willen graag de medische professie bij hun dood betrekken, vele anderen willen dat niet. Het standpunt van Exit is dat de dood geen medische gebeurtenis hoeft te zijn. Er mag immers niet van worden uitgegaan dat de medische professie het meest geschikt is voor de rol van arbiter: waarom moeten een arts (en niet de mensen zelf) beslissen wie het recht krijgt om waardig te sterven en wie niet?
