Lisette Nigot, een gepensioneerde Franse academica, bracht het thema levensmoe ook onder de aandacht. In 2002 benam zij zich het leven door dodelijke pillen te slikken. In de loop der jaren had ze een voorraadje opgebouwd. Haar reden te willen sterven? Ze wilde geen 80 worden. Lisette benadrukte dat ze een prachtig en vol leven achter de rug had en altijd had geweten dat ze niet te oud wilde worden. ‘Het ouder worden gaat mij niet gemakkelijk af,’ vertelde ze filmmaker Janine Hosking, wier documentaire Mademoiselle and the doctor over Lisettes laatste levensmaanden gaat.
Eind 2002, kort voor haar tachtigste verjaardag, beëindigde ze haar leven, tot het eind bij haar volle verstand en helder van geest. Ze had veel zelfkennis en was een zeer onafhankelijke dame. Het was dan ook niet verbazingwekkend dat ze de regie over haar sterven wilde hebben. Ze had haar hele leven de regie immers in handen gehad. In Mademoiselle and the Doctor legt ze dit uit:
Ik houd niet van de aftakeling van mijn lichaam… Ik houd er niet van dat ik niet langer de dingen kan doen die ik gewend was te doen… en ik houd niet van de tegenstrijdigheid die is ontstaan tussen de geest die onveranderd is gebleven en het lichaam dat als het ware fysiek achterop blijft. Misschien begeeft mijn geest het en dat zou ik haten. Het staat vast dat mijn lichaam het laat afweten en ook daar ben ik niet erg gelukkig mee. Dus kan ik net zo goed gaan, nu het allemaal nog redelijk is. Toen de bijzonderheden over het sterven van de Crofts en van Lisette Nigot bekend werden, probeerde menigeen hun gevallen te medicaliseren. Allerlei ziektes en aandoeningen werden gesuggereerd als oorzaak van hun beslissing om hun leven te beëindigen. Alle waren gebaseerd op de overtuiging dat gezonde mensen zich niet van het leven beroven.
