hun plannen af. We wisten slechts dat zij enkele Exit-workshops hadden bijgewoond, dat zij altijd achterin zaten, hand-in-hand, en vragen stelden. Zij hadden deze brief niet hoeven schrijven, maar wilden via deze brief ons om begrip en respect vragen voor hun beslissing.
Aan wie dit leest Veroordeel ons niet, denk evenmin slecht over ons om wat we gedaan hebben.We hebben hier lang over nagedacht en het heeft veel tijd gevergd de benodigde pillen te verzamelen. We zijn ver in de tachtig en negentig doemt op aan de horizon. Is het verkeerd om geen achteruitgang van onze gezondheid te verwachten? Of, nog belangrijker, kunnen we helder en levendig van geest blijven? In 1974 verloren we allebei onze partner van wie we zielsveel hielden. Tweeënhalf jaar leefde Marjorie als kluizenaar met haar verdriet en Sid als alcoholist. Die traumatische ervaringen willen we niet nog een keer moeten meemaken. Daarom besloten we er samen uit te stappen. We zijn kinderloos en hoeven met niemand rekening te houden. We hebben instructies achtergelaten voor onze crematies en aangegeven dat onze asresten vermengd moeten worden. Het voelt nu al dat we hierdoor voor altijd samen zullen zijn.
Alsjeblieft, wees niet bedroefd, en treur niet om ons. Voel blijdschap in je hart, net zoals wij.
Sidney en Marjorie Croft
De Crofts personifiëren een groeiend gevoel bij een minderheid van de ouderen. Namelijk dat het mogelijk moet zijn een goed leven te beëindigen met een mooie dood, indien de betrokkene dat wenst. Het is te gemakkelijk en neerbuigend om te suggereren, zoals velen binnen de medische wereld deden, dat de Crofts depressief waren.
