weloverwogen is, is dat de beslissing om te sterven uit vrije wil is genomen en zonder externe druk (Worth & Cobia, 1995). Sommige onderzoeken rapporteren dat slechts één procent van alle zelfdodingen aan deze criteria voldoen.
Bij Exit zijn we het grondig oneens met veel studies in de psychiatrie, die uitgaan van de vooronderstelling dat zelfdoding altijd door psychische aandoeningen wordt veroorzaakt. We willen niet suggereren dat al die auteurs vooringenomen zijn of met oogkleppen op lopen, maar we benadrukken dat hun visie op zelfdoding nodeloos en nutteloos beperkt is. We vinden dat deze bekrompen visie op zelfdoding ‘de olifant in de porseleinkast’ is en geen recht doet aan de opvattingen van veel ouderen. Met een steeds langere levensduur zijn veel ouderen uitgesproken tegenstander van het langer (en veelal zieker) móéten leven dan voorgaande generaties. Mensen vinden in toenemende mate dat chronische ziekten en broosheid - twee kenmerken van ouderdom - voor hen niet hoeven. Ouderdom en lichamelijk welbevinden gaan niet altijd hand in hand.
Binnen dit referentiekader vormt dit afsluitende hoofdstuk de conclusie van dit handboek. Anekdotisch getuigenissen laten zien dat weloverwogen zelfdodingen in ontwikkelde westerse samenlevingen toenemen. Een recent Canadees onderzoek uitgevoerd binnen de psychiatrische discipline heeft het aangedurfd om te suggereren dat misschien wel dertig procent van alle zelfdodingen het gevolg kunnen zijn van weloverwogen beslissingen genomen uit vrije wil. Misschien gaat zelfs de medische beroepsgroep haar mening herzien.
In het najaar van 2017 riep de NVvP (Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie) haar leden op om euthanasieverzoeken van patiënten serieus te nemen en zo mogelijk zelf uit te voeren. Daarmee gaf de vereniging indirect aan dat de doodswens van
