is, in eenzaamheid sterven. En in veel gevallen worden deze patiënten niet eens bijgestaan door een arts als ze doodgaan.Je hebt alleen telefonisch contact buiten de kamer. Je gaat alleen de kamer in als je fysiek contact hebt met de patiënt voor bepaalde handelingen. Deze mensen gaan het ziekenhuis in, ze lopen de SEH binnen. Ze hoesten of zo en ze weten het niet, ze beseffen niet - ik wist het niet eens - ik bedoel, ik realiseerde me, maar ik dacht er niet aan. Ik wist alleen dat als hij daar binnen zou gaan, hij als ‘verdachte’ onmiddellijk in een kamer apart zou worden gezet, maar ik dacht er niet over na.
Het gebeurde zo snel dat ik niet dacht ‘Vertel hem dat je van hem houdt’, bijvoorbeeld nog 10 minuten in de auto met hem doorbrengen voordat je hem naar binnen stuurt. Terwijl je al weken bij hem bent sinds hij besmet is, neem nog even 10 minuten, hij is immers niet terminaal ziek, neem die 10 minuten en praat met elkaar. Zeg wat je moet zeggen, praat over praktische zaken, zoals wat er allemaal geregeld moet worden, doe het. En ik dacht er niet aan en en ik ben arts. Alsof ik al wist dat deze mensen in quarantaine gaan, kwam het niet bij me op. Maar iemand die dat niet beseft, stuurt zijn familielid naar SEH en dat is het.
De mensen die daar gaan sterven, zullen ze nooit meer zien. Weet je, ik denk veel na over de dood, ik heb als oncoloog veel meegemaakt, je wil het niet weten...Ik ben 21 jaar arts geweest waarvan 17 jaar oncoloog. Ik heb geen idee hoe vaak ik de dood heb aangekondigd. Ik ben ook vaak aanwezig geweest bij een overlijden. En er zijn veel dingen die een goede dood onderscheiden van een slechte: zoals pijnvrij zijn en alles gezegd hebben. Dat je niet het gevoel hebt dat je doodgaat met onafgemaakte zaken, aan beide kanten: van de kant van de stervende en van de kant van de overlevenden, zoiets. Als je voorbereid bent, als je niet verrast bent door
