een ontsteking in de longen, stijgt meestal de hoeveelheid afvalgas kooldioxide. Het is deze stijging van niet-gezuiverde kooldioxide dat het beangstigend gevoel van ‘luchthonger’ veroorzaakt. Als het zuurstofgehalte in het bloed (zoals gemeten door een zuurstofverzadigingsmonitor) daalt van de gebruikelijke SaO2 van 95-99% tot een niveau van ongeveer 80% (wat normaal gesproken als levensbedreigend zou worden beschouwd), voelt dat als redelijk comfortabel en snakt de patient niet naar lucht. Dit fenomeen werd bekend als vredige hypoxie.
De fysiologie van deze vredige hypoxie is verklaarbaar omdat -hoewel de longen van de COVID-patiënt zo ontstoken waren dat zuurstof niet in het bloed kon worden opgenomen en ze duidelijk hypoxisch waren- er nog steeds een goede afvoer was van kooldioxide.
Vredige hypoxie is ook in verband gebracht met sterfgevallen als gevolg van longinfecties en longontsteking. William Osler, een van de oprichters van het Johns Hopkins Hospital, beschreef in 1892 al een sterfgeval door longontsteking als de oude-mensen- vriend. Hij verwees naar een vredige hypoxie (zie ook het hoofdstuk over COVID-19 in dit boek). Het is dus de kunst om ervoor te zorgen dat een hypoxische dood een vredige is. Een vredige hypoxie hangt af van het feit dat het zuurstofgehalte in de hersenen daalt tot een dodelijk niveau, terwijl tegelijkertijd de toename van koolstofdioxide in het bloed (met de bijbehorende beangstigende symptomen) wordt vermeden.
De cardiale schakelaar
De ischemische hypoxie die wordt veroorzaakt door interferentie van het hart, is zelden vredig. Een hartaanval leidt er bijvoorbeeld toe dat het hart plotseling geen bloed kan pompen en dat gaat vaak gepaard met hevige pijn op de borst. Ook kunnen sommige medicijnen de werking van het hart stoppen en ischemische hypoxie veroorzaken.
