Dit is waarom iedereen die hulp bij zelfdoding wil bieden -hoe goedbedoeld dan ook - extra voorzichtig moet zijn. Dit geldt vooral wanneer vrienden of familie betrokken zijn waarbij de noodzaak om iemand liefdevol te helpen bij zelfdoding niet overeenkomt met wat juridisch mag.
Definities & terminologie
De geschiedenis van het recht om te sterven is opmerkelijk vanwege de steeds veranderende vocabulaire. Jaren geleden werden in Nederland en België al termen als (vrijwillige) euthanasie en hulp bij zelfdoding gebruikt om alle soorten hulp bij het sterven te beschrijven.
Euthanasie (in het Grieks ‘goede dood’) is de term die wordt gebruikt om de situatie te beschrijven waarin een arts een dodelijke injectie aan een patiënt toedient. Euthanasie is niet strafbaar in landen als Nederland, België en Luxemburg als de arts zich aan bepaalde regels houdt. Interessant is dat begin 2001 een door het Britse House of Lords geselecteerd comité voor medische ethiek euthanasie ruimer omschreef als een ‘opzettelijke interventie die wordt gedaan met de uitdrukkelijke bedoeling een leven te beëindigen, om hardnekkig lijden te stoppen’ (https://bit.ly/3c943n3) ). U ziet de onduidelijkheid die zo’n beschrijving oplevert.
Hulp bij zelfdoding is de term als een arts een dodelijk middel aanreikt, maar dat niet zelf toedient aan een patiënt. De patient neemt het middel (een drankje) zelf in. De Beneluxlanden, de Amerikaanse staten Oregon, Washington, Vermont, Californië en Colorado (volgens de jurisprudentie in Montana), Canada en de Australische staat Victoria (vanaf 2019) staan euthanasie en hulp bij zelfdoding toe.
