ZATERDAG 21AUGUSTUS2010 tvvanavond remedie’


‘Een puntzetten met god’, dan kom je onbedoeldtochalgauwinde sfeervan Reve terecht.” “Roland Holst,die zichbij leven


geen eerbetoonheeft laten ontzeg- gen, waarschuwt ons in eenkwa- trijn voor de roem wanneerhij zegt —ikciteeruit mijn hoofd —‘Roem fnuikt de kracht waaraan hij zich ontbrandt.” “Het idee dat een genie vooral ook


eenmiskend genie moet zijn, da- teerttrouwensvannaderomantiek; het waseen gedachtedie bij Byron enGoethenog nietopkwam.” “Rilke schreefdat DerEinsame,


zegmaar de kunstenaar,beducht moest zijnvoor de maatschappij. Die heeft het immersopallerleima- nieren op hem en zijnwerk voor- zien. Maar als al die aanslagenop zijnwerk zijnmislukt, is daar de roem waaraan hij geen weerstand zal kunnen bieden.” “Tolstoi zegt iets dergelijks.Hij noemt de menselijkezwakheden. Inzakeeigenschappen als geilheid en vraatzuchtluidtzijn conclusie steeds:‘lutte possible’. Alleen inza- ke vanité,ijdelheid, concludeerthij dat er geen remedie tegenbestaat: ‘lutte impossible.”


‘O


verijdelheidgesproken: op de muren vandeze Gro- ningsegelegenheid (café


Wolthoorn geheten) prijkt sinds hun zeventigjarige bestaan in 1993 een somber,veertien regels tellend, drinklied vanmijn hand. Dat wordt bekroondmet mijn portret enhand- tekening.” “Ik stondhier eens aan de bar met Midas Dekkers.Het toenmalige bar- meisjevroeg of hij misschien Midas Dekkers was, hetgeen hijniet wilde ontkennen. ‘O,’ zeizij,‘dan staater hier nogeen rekeningvanuopen.” “Poëzie is toch een beetje een uit


de hand gelopen hobby. Terwijl mentegenjezegtdat je zulkeprach- tige gedichten schrijft,luidtde vraagtevens ‘Wat doe je eigenlijk?’, daarmeeaangevend dat poëzie iets is dat je geacht wordt ernaast te doen.” “Er zijnlandenwaar het dichter-


schapinhoger aanzien staat: ‘U bentdichter,quevoulez-vous boire?’ In Italië is het zo ongeveer het aller- hoogste,wat overigens niet impli- ceertdat daar meerpoëzie zou wor- den gelezen. Ze kennen welhun klassieken beter.Zoheb ik in Flo- renceeens met een nachtportier Dantezitten citeren, tegenelkaar op.Ikneem toch aan dat Vondel niet ergcourant is bij die beroeps- groep inAmsterdam.” “Demandie hetmeest vanVondel


uit zijn hoofd wist,was trouwens Henk Vonhoff. Toen hijhier af- scheid nam als commissaris vande koningin, hebben Driek vanWissen en ik samen eentoneelstukinvon- deliaanse alexandrijnengeschre- ven.” “Michaël Zeeman kende ook veel


‘Mijnwerkzie jeookinrouw- advertenties. Somsonder opa’snaam’


uit het hoofd. Ik hebwel met hem gegetenendan washet vooral ver- moeiend, omdat hij altijdoverjou heenwildeendeconversatie in af- troevenontaardde. Eencitaatjeher en der,dat moet kunnen, maar je moet,vind ik, je geleerdheidwel licht dragen.” “Enerzijds mochtikhem wel, an- derzijdswas hij eenintrinsiek slechtmensmetkwaadaardigetrek- ken.Maarikhadhetopdefloretnog graaglangertegen hem opgeno- men.” “Met Driek vanWissen wasikbe-


vriend. We hebben samen een aan- talleukedingengedaan, zoals De rijmkroniekdes vaderlands,waar- vandeel drienog net is afgekomen. Hij wasnet als ik vandestrakke vorm.” “Toen hij doodging, warenwesa-


men net eenrubriekje in het Dag- bladvanhet Noorden begonnen; die bal houd ik nu in mijn eentjeinde lucht.” “Driek verwierf zicheen raar soort


roem. Want die uitverkiezingtot DichterdesVaderlandsslaatniet al- leen nergens op,toen hij werd uit- verkoren lietmen hem in dat NRC Handelsblad-milieu merkendat men deze Groningerals een soort indringer beschouwde, andersdan Ramsi Nasr,die hem is opgevolgd nadat de spelregels veranderd zijn. Driek ginger zelf bijzonderlaconiek mee om, maar watheeft Driek een bakken modder over zichheen ge- had.” “Mijn inmemoriamover Driekheb


ik besloten met: ‘Het zonderlinge verwijtuit hoofdstedelijkekringdat hij eenGroningerwas heeft hij met superieure ironie gepareerd doorte sterven in Istanboel.”


‘I


kwoon in Groningen, maar ben geen Groninger. Gevoel vanmiskenningligthier al-


gauw op de loer. Dus als je hier lan- delijkeerkenningkrijgt,vindenze dat extramooi. Op het Boekenbal staataltijdeen ploeg van Nova,die je om eenquotevraagtinrelatie tot het thema vandeBoekenweek. Dat wasdit keer ‘Reizen’endevraag luiddewaar de reis naartoeging. Ik zei‘grafwaarts,maar via Gronin- gen.” “Deweek daaropwerdikopstraat


aangesproken door allerlei mensen die zeidendat het hartstikkemooi was, watikoverGroningenhad ge- zegd.”


Gitaarhelden wisselen beleefd tips en trucsuit


eenspannendefilm. Dat moet documentairemaker Davis Gug- genheim voor ogen hebben ge- had, toen hijvoor zijn popfilm It might getloud–vanavond te zien bijdeNPSinHetuur vandewolf– JimmyPage(1944) vanLed Zep- pelin, TheEdge (1961) vanU2en Jack White (1975) vanThe White Stripes bij elkaar bracht om een ode te brengenaande elektrische gitaar. Dat hij in die opzetmaar tende-


Z


le slaagt, ligt waarschijnlijk niet aan de generatiekloof tussende gitaristen of omdat hun persoon- lijkheden en smaken uiteenlo- pen. De chemieontbreekt,dat is het.Tijdens hun (muzikale)ont- moetingwisselen ze beleefd anekdotes,tips,trucs en foefjes uit.Enomdat dit vanzeverwacht wordt,gaan ze ook nogeen potje jammen,maar het blijfttam. Mis- schien omdat ze te veel respect voor elkaarhebbenofomdat ze in de geforceerde entourageniet voluit kunnen gaan. Watdeze film toch meerdan de moeitewaardmaakt,zijn de por- tretten vandeze drietotaal ver- schillendemuzikanten. Mooi is hoe ze terloops ‘geheimen’ van akkoordenschema’s en vinger- zettingenontsluieren, zodat we tochweer met andereorenluiste- rennaar grijs gedraaide popklas- siekersals LedZeppelins Whole lottalove en Stairway to heaven, die Page zo’nveertigjaar geleden schreef met zangerRobertPlant. Guggenheim volgtdedrie ge-


JackWhite(l),JimmyPage(m)enTheEdgejammensamen.


dreven muzikanten uitvoerigin hun natuurlijkebiotoop.Hij schetst hun carrières aan de hand vandie ontmoetingenen gesprekkentegen een achter- grondvan prachtigarchiefmate- riaal. Aardig is het om JimmyPage,


met LedZeppelin één vandepio- niersvan de hardrock, te zien als bleue schooljongenineen skif- flegroep.Wezien beelden van TheEdge(DavidHowellEvans) in U2 als eenbont uitgedostglam- rockbandje. En Jack White was als jongen al zo bezeten vanmu- ziek dat hijzijn kamertjethuis zo volstouwdemet muziekinstru- menten, dat hij er tegendedeur aangeplakt nognet konslapen. De film is op zijnmooist als de


drie zichzelf kunnen zijn in hun eigenomgeving. Als de 66-jarige Page met zijn zilvergrijze manen en glinsterendepretoogjes, om- gevendoor zijn platencollectie, als eenschooljongenluchtgitaar


FOTOGPD


speelt. Of alsTheEdge in zijnmu- zieklab aan het pielen is,waar hij de specifieke U2-sound probeert te verfijnen en zegt: “Wat ik in mijn hoofd heb, die stem, die wil ik via mijn gitaar uit de luidspre- kers horen.”Hetzelfde geldtvoor Whiteals hijmuziek maakt met zijnzoontje–een kloonvan seni- or –gepassioneerdeen nummer componeert en als de benjamin vandedrie naar de wortels van de rauweblues graaft. Hetverschilvaltdandestemeer


op.Detegelijkbedeesde en relax- te Page is eentypische exponent vandeklassiekerock. De serieu- ze TheEdge is de geëngageerde muzikant,terwijl‘weirdo’ White als eensjamaan opgaat in zijn ei- genwereldje.


NICODEBOER


It mightget loud,Het uurvan de wolf,NPS. Vanavond, 19.55uur,Ne- derland3.


et driegitaarvirtuozen bij elkaar uit drie genera- ties vanderockgeschie- denisenjekrijgt vanzelf


media


PS7


kiosk De afgang vaneen shock jock


braakteze‘nigger’uit.Elfmaal gebruikte ze the n-word,zoals de meestemedia in deVSschrijven, zo gevoeligligthetwoord–en niet alleenbij dezwarte bevol- king. Schlessinger, al dertig jaar rabi-


H


aat rechts,had daar lak aan.Het kwamhaar te staan op ontslag, veruit demeesteradiozenders willen haar nietmeerhebben na deze ultieme provocatie. Schlessinger, die zichhet liefst


ziet aangesprokenals dr.Laura, maaktehaar afgangbekend tij- dens de showop vanLarry King, die er binnenkortook de brui aan geeft. HoeveelweinNederlandook denken tewetenoverAmerika, het luisteren naar eenshock jock als Schlessingerkomttoch altijd weer als een verrassing. Haar eindewerdvorigeweek


ingeluid door eenAfrican-Ameri- canwoman,volgens eencorres- pondent vandeBritse krantThe


etwasalsofdeAmeri- kaanse shock jock Lau- ra Schlessingerineen krampschoot,zovaak


Independent,die Schlessenger belde met eenprobleem. Vrien- denvan haar blankeechtgenoot maakten racistische opmerkin- gen, eenvan hen had zelfs het woordnigger gebruikt. Nukunjejeafvagenwaarom


deze vrouwzodomwasomuit- gerekendiemand te bellendie huwelijkentussenmensen van verschillenderassen afwijst. Washet misschien eenopzetje? Hoedanook, Schlessengerstak


vanwal. Haar luisteraarwas ‘overgevoelig’,wantzwartenge- bruikenhetwoordnigger zelf vaak. Schlessenger: “ZetHBO aanofluisternaar eenzwartehu- moristenalleswatjehoort, is nigger,nigger, nigger.Alsiemand metteweinigmelaninehet zegt is het vreselijk, bijeenzwarte is het eenblijkvanaffectie.Het is alle- maal heel verwarrend.” (De vertalingkan geen recht doen aanSchlessengers agres- sieve,snerpende toon. Die maakt het allemaal nogonderhouden- der; zieYouTube.) Debelster is hoorbaar van streekenzegtgekwetsttezijn.


Waarop Schlessengerhelemaal losgaat en hetwoord‘nigger’ af- vuurtals evenzovele kogels.Met als laatste salvo,volgens de transcriptie vandeuitzendingin deTheHuffingtonPost:“Als je zo overgevoeligbent over huids- kleur en geen gevoel voorhumor hebt,trouwdan niet met iemand vaneen ander ras.” Schlessengers excuses, een dag


later tijdens haar programma, mochten niet baten. Jemaginde wereld vandeshockjocks heel veel,maar zelfs daargelden ta- boes.Zo’n tweehonderd radio- stations verspreid over de Ver- enigdeStaten zullen het zonder ‘dr.Laura’moeten stellen. In veler ogen is zijnumeer dan


ooit eenmartelares vanhet vrije woord, zekerinkringenvan de ultraconservatieve Amerikanen die de teaparties bezoeken: bij- eenkomsten vanObamahaters, waar de president misschien niet wordt uitgemaakt voor nigger, maarwelvoor ‘racist’ en ‘mos- lim’.


RENÉTER STEEGE


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112