search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
BOERENLEVEN


Samen wonen en werken op hetzelfde erf, wat doet dat met de relatie tus- sen man en vrouw? Martijn en Marissa van Dijk vertellen wat het voor hen betekent.


Martijn N


Door Marjan Tulp


a de HAS en banen bij de bank en LTO be- sloot ik toch het melkveebedrijf van mijn ou- ders over te nemen. Dat was in 2013, Marissa en ik kenden elkaar toen drie jaar. Ik had ideeën over het bedrijf, hoe we het twee keer zo groot konden maken. Na lang dubben zijn we ook begonnen met de zorgboerderij. Toen we nog geen kinderen had- den, draaide Marissa de zorgboerderij helemaal alleen. Als ik gelijk al mee had moeten werken op de zorgboer- derij, dan had ik daar het geduld niet voor gehad. Ik was gewend om het werk in mijn eigen tempo te doen, maar met de vier hulpboeren gaat dat niet. Daarin moest ik wel even schakelen, het werk gaat niet automatisch meer voor als je zorgboer bent.


‘Ze is creatief en goed in plannen en


regelen, maar schiet soms door’


Nu we kinderen hebben, draai ik de zorgboerderij drie dagen in de week en Marissa doet dat twee dagen. We hebben op het erf allebei ons kindje: zij de zorgboerde- rij en ik het melkvee. We lopen elkaar daarin wel eens voor de voeten. Ze is heel creatief en goed in plannen en regelen, maar schiet daarin door als ze mijn planning ook wel even wil maken. Toen we hier een tijdje woon- den, heb ik Marissa gevraagd of ze niet weer wou gaan paardrijden. Daar hebben we alle ruimte voor. Ze begon op het paard van mijn vader en heeft nu een eigen paard, een hobby waar ze erg blij van wordt. Zelf hou ik van bestuurswerk, maar ik heb er te weinig tijd voor en heb van de meeste functies afscheid genomen. Om iets voor mezelf te hebben, kocht ik een motor, maar die staat vooral in de schuur. Aan een gezellig avondje kaarten met de buurt kom ik wel toe. Kortgeleden konden we via de provincie begeleiding krijgen van een plattelandscoach. Dat leek me wel wat, ik wou met het bedrijf toe- werken naar een stip op de horizon. Het pakte anders uit. De coach liet


ons nadenken over wat belangrijk is. Willen we er op dit moment wel meer bij? Ons gezin vroeg om aandacht. Ik ben snel geneigd om in de waan van de dag door te blij- ven rennen. Sinds de coach ben ik iedere vrijdagavond om acht uur binnen en drink met Marissa een glas wijn op de bank. Dan praten we niet over het werk. Aan va- kantie kwamen we wel altijd al toe, jaarlijks gaan we met het gezin een week naar de zon. Dat bevalt ons goed.


60


Marissa I


‘Hij is goed in de rust


bewaren, maar opruimen is


niet zijn sterke punt’


n 2013 had ik het gehad met mijn baan in de zorg en wou ik graag thuis een zorgboerderij beginnen. Martijn zag het plan nog niet helemaal zitten, toen zich al twee kandidaten aanmeldden. Daarmee kon ik van start gaan. Ik kom oorspronkelijk uit Hilver- sum, vier hoog achter. Opeens woonde en werkte ik alle dagen thuis op de boerderij. De zorgboerderij vind ik fantastisch, mooier kun je het niet hebben. De hele dag is een feest. Zorg en dieren is een gouden combinatie. We runnen het bedrijf nu met de vier hulpboeren. Martijn blijkt een natuurtalent in de zorgboerderij. We willen straks ook boerderijedu- catie aanbieden. Ik weet dat ik dat enorm leuk vind om te doen, maar heb dan wel de neiging om er te veel energie in te stoppen. Een tijdje terug was de balans tussen het bedrijf en het gezin zoek. We waren alleen maar voor het bedrijf aan het rennen, maar hebben ook nog een jong gezin. Martijn ging om zeven uur ’s ochtends naar buiten en als ik hem dan om half tien ’s avonds


weer zag, voelde ik me wel afgedraaid na een hele dag met de kinderen. De balans is inmiddels weer terug. We hebben de vrijdagavond nu voor onszelf. Toastje erbij, lekker ontspannen.


Dat mijn schoonouders hier ook wonen, was in het begin wel eens moeilijk. Ik ben direct, terwijl Martijn en zijn vader dat juist niet zijn. Ik was vijf dagen in de week aanwezig en wil álles leren over de boerderij, van het insemineren tot het verzorgen van de kalfjes, terwijl mijn schoonmoeder zich juist altijd afzijdig hield van het melkveebedrijf. En dan liep mijn schoonvader er ook nog tussendoor. Nu hij alleen nog werk buiten het erf doet, gaat dat beter.


Loslaten vinden Martijn en ik nog wel eens lastig. Als ik op een vrije dag iets zie op het erf, dan stap ik wel eens naar buiten om het te regelen. Zelf kan hij het moeilijk loslaten als ik de kalfjes verzorg. Martijn is goed in de rust bewaren, de blik op oneindig zetten en gewoon gáán, maar opruimen is niet zijn sterke punt. Als ik iets in de kliko gooi, haalt hij het er weer uit. Martijn is echt een gezelligheidsdier, als er ergens een gezellig groepje is dat iets wil organiseren, dan zet hij zich daar graag voor in.


BOERDERIJ 106 — no. 21 (16 februari 2021)


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76