This page contains a Flash digital edition of a book.
nu gelukkig wel’


ik niet twaalf jaar van mijn leven kwijt geweest en had ik in dienst kunnen blijven.” Zijn verhaal is een opeenstapeling van calamitei- ten, ellende en zorgfouten. Tijdens Cambo 1, waar hij een facteursfunc- tie had, werd hij meermalen met de dood bedreigd, werd er op hem geschoten en zetten zelfs collega’s een wapen op zijn hoofd omdat zij geen post hadden ontvangen. Bercx kwam terug als een vreemde. “Mijn moeder herkende mij niet meer. Ik was agressief en ik dronk veel”, aldus de oud-marinier. Na zijn tweede uitzending met Cambo 3, waar hij bij de mortierscompagnie kwam, wilde hij aanvankelijk de dienst uit. Maar toen kwam Bosnië en meldde hij zich toch aan. “De enclave Srebrenica was net gevallen en ik wilde ernaartoe.” Als forward observer, vlakbij de vij- and, kreeg hij eindelijk een taak die paste bij zijn opleiding als marinier. “Ik vond het geweldig.” Toch ging het helemaal fout met Bercx toen hij terug was. “Ik deed aan zelfmedicatie om te vluchten van de werkelijk- heid.” Omdat dit uiteindelijk niet meer werkte, riep hij om hulp. Maar hij kreeg geen gehoor. Niemand van zijn collega’s vroeg ook wat er met hem aan de hand was. Via militaire artsen werd hij op een gegeven moment toch doorverwezen naar de Sociaal Medische Dienst en het Centraal Militair Hospitaal, waar hij in 1998 en 1999 een foute medische behandeling kreeg. In 2010 kreeg hij hier ook een schadevergoeding voor.


Integrale aanpak


Uiteindelijk, na een repatriëring vanuit Noorwegen waar hij helemaal door het lint was gegaan, werd hij na veel gedoe eindelijk behandeld voor PTSS en kreeg hij medicatie. Maar ook toen schortte het aan goede zorg. “Ik zat in groepstherapie bij het Sinai Centrum, maar daar was de hulpver- lening heel fragmentarisch. Er was geen 24 uurshulp en geen integrale


Peter Bercx moest het in zijn tijd stellen zonder de integrale aanpak van het LZV. Foto: Birgit de Roij


aanpak voor mijn problemen.” Al met al heeft het jaren en jaren geduurd voordat Bercx adequaat geholpen werd. Ondertussen was hij 100 procent afgekeurd bij Defensie en dat steekt hem. Temeer omdat hij in de burgermaatschappij wel voor de volle 100 procent is goedgekeurd. Hij is nu assistent manager bij de NS en stuurt driehonderd man aan. “Maar ik voel me geen burger, ik ben militair.” Bercx vindt dit niet te ver- kroppen. “Als ik via het LZV was geholpen, had ik in dienst kunnen blijven. Daarvan ben ik overtuigd.” Vooral de integrale aanpak van het LZV heeft hij in zijn tijd node moe- ten missen. “Die aanpak van behan- deling, schuldenproblematiek, rela- tiebemiddeling en re-integratie is er


nu met het LZV gelukkig wel. De veteraan heeft geen reden meer om te zeggen: we worden niet opgevangen. Oké, het systeem is nog niet hele- maal waterdicht, maar ik zie dat Defensie en het Veteraneninstituut nu heel veel moeite doen. Ik vind het wel jammer dat ze me nooit hebben ingeschakeld als ervaringsdeskun- dige.” Bercx weet zeker dat zijn ver- haal als voorbeeld heeft gediend voor hoe het absoluut NIET moet.


Veteranen met vragen van psychische en maatschappelijke aard kunnen zich melden bij het Centraal Aanmeldpunt (CAP) van het Veteraneninstituut, tel: 0343- 474148 (24 uur per dag), e-mail: zorg@veteraneninstituut.nl


MEI 2013 25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64