This page contains a Flash digital edition of a book.
slag voelt’


was geraakt, vertelde Zondervan wat er om hen heen gebeurde. Achteraf bleek het om een zelfmoordaanslag te gaan. Bij die aanslag vielen tien- tallen burgerslachtoffers en raakten acht Nederlandse militairen gewond. Een van hen, eerste luitenant Tom Krist, overleed twee dagen later. Zondervan raakte gewond aan zijn rechteroog, had gescheurde trom- melvliezen en een beschadigde pols. Ook had hij diverse scherf- en brand- wonden. In totaal werd hij dertien keer geopereerd en kreeg hij rond de 260 hechtingen. Zijn rechteroog was onherstelbaar beschadigd en werd vervangen door een kunstoog. “Plas- tisch gezien zou er rondom het oog misschien nog iets gedaan kunnen


Rahmon Zondervan tijdens zijn uitzen- ding naar Uruzgan. Foto: privécollectie Rahmon Zondervan


worden, maar dat is meer iets voor de lange termijn. Op een gegeven moment ben je ook wel klaar met die operaties en wil je gewoon weer je ding doen.”


Fysiotherapie


Een jaar na de aanslag begon Zonder- van aan een vierjarige hbo-opleiding fysiotherapie. Een studie die hij direct na de havo ook al had overwo- gen. “Ook weer vanwege het sportge- beuren. En het helpen van mensen. Bovendien was het een prachtige


mogelijkheid om hogerop te klim- men. Van soldaat naar kapitein en hbo fysiotherapie, dat is natuurlijk niet niks.” Sinds oktober vorig jaar werkt de Afghanistanveteraan in werkelijke dienst als fysiotherapeut op de Generaal-majoor Kootkazerne in Garderen. Hij is blij dat hij zijn werk binnen Defensie kan doen. “Daar ben ik ook dankbaar voor. Defensie heeft mijn loon doorbetaald en mijn studie bekostigd. Persoonlijk heb ik alleen maar lof voor de manier waarop ik ben geholpen. Maar dat wil niet zeggen dat er helemaal geen fouten gemaakt worden.” Zondervan is ervan overtuigd dat zijn ervaringen van nut kunnen zijn bij zijn huidige functie. “Ik weet wat die jongens nodig hebben om goed te kunnen functioneren. Iemand die bij een fysiotherapeut komt, heeft met tegenslag te maken. Hij kan niet doen waarvoor hij is opgeleid. In ieder geval niet voor de volle honderd procent. Nou, ik weet hoe dat voelt. Sterker nog, ik weet een nog veel gro- ter gevolg van dat niet meer kunnen doen. Ik kan daardoor iemand daarin zowel psychisch als lichamelijk ondersteunen.” Hoewel hij het infanterist zijn wel eens mist, heeft hij het naar zijn zin in zijn nieuwe functie. “Ik vind de patiëntcategorie heel interessant. En de doelen die we gezamenlijk heb- ben. Maar toch lonkt de mogelijkheid van een uitzending stiekem ook wel een beetje. Ik denk dat ik er heel veel van zou kunnen leren, omdat je dan vaak als enige fysio werkt en dus op jezelf aangewezen bent. Dan hangt het wel echt van jouw kunde af.” Het allerliefst zou hij worden ingezet in het kader van noodhulpverlening, bijvoorbeeld na een aardbeving. Want een uitzending zoals naar Afghanistan, dat ligt niet voor de hand. “Ik ben niet meer alleen. Als ik op uitzending zou gaan, dan doe ik dat voor mezelf. Maar daar doe ik de mensen thuis tekort mee. En dat wil ik niet. Die mensen zijn hartstikke belangrijk voor mij.”


MEI 2013 21


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64