Checkpoint Barry
Vechten of vluchten T
oen ik nog in Zwolle woonde en thuis zat vanwege mijn PTSS-klachten en iedere vrij- dag naar het Militair Hospi- taal ging voor behandeling, kreeg ik het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik voelde me een mislukkeling, mijn sociale vaardigheden stonden al een tijdlang op een laag pitje en ik miste het gevoel van erbij horen en mee te doen in de samenleving. Ook ik ben een kud- dedier, al loop ik het liefst mee aan de buitenkant.
En zo kwam ik terecht bij FC Zwolle, als chauffeur die de jeugdspelers uit de provincie na school naar de trainingen bracht. Meteen de eerste dag ging het al mis. Ik liep de kantine in en bediende mij van koffie zonder mezelf voor te stellen aan de koffiedame. Die schoot daarop ontzettend uit haar slof om zoveel onbeleefdheid, waarop ik ontzet- tend in de stress schoot. Natuurlijk had ze gelijk, maar het is nooit meer goed gekomen tussen ons.
Speciaal voor de eerste rit had ik cassettebandjes gemaakt met muziek waarvan ik me niet kon voorstellen dat iemand die niet goed zou vinden. Bij het tweede liedje vroegen de jongens of de radio aan mocht. Daar zat ik dan, met mijn lompe gedrag en mijn suffe
Ook ik ben een kuddedier, al loop ik het liefst mee aan de buitenkant
muziek. Waar was ik aan begonnen? Ik was gesloopt toen ik thuiskwam. De week daarop heb ik de koffie maar over- geslagen en stond de radio aan. Erop terugkijkend waren dit twee schijn- baar onbeduidende voorvallen, maar mijn wanhopige reactie erop was veel- zeggend voor mijn toenmalige geestes- toestand. Ik zat opgesloten in mezelf, verwikkeld in een constant gevecht met de wereld en vatte alles persoonlijk op. Als beloning voor mijn werk mocht ik gratis naar de thuiswedstrijden van het eerste elftal. De laatste wedstrijd die ik heb bezocht, was Zwolle tegen Go Ahead Eagles uit Deventer, een streekderby. Voordat de wedstrijd begon, klonken over en weer spreekkoren waarin beide supportersgroepen elkaar uitmaakten voor boeren en homo’s. Toen de wed- strijd begon en de meeste aandacht nu daar naar uitging, leken de gemoederen iets te bedaren. Ik en mijn gezelschap zaten op een mooi plekje op de eretri- bune. Het publiek om mij heen bestond voornamelijk uit mannen die stuk voor stuk eenieders buurman hadden kun- nen zijn, type huisvader. De sfeer werd aldoor grimmiger; een schoolvoorbeeld van groepsdynamiek, waarbij gedrags- normen dalen tot het niveau van de grootste gemene deler. Roepen werd schreeuwen, schreeuwen werd schelden en schelden werd slaan. Voetbal heeft soms inderdaad verdacht veel van oor- log weg.
Halverwege de tweede helft liepen het uitvak en het vak van de fanatieke thuis- aanhang leeg om elkaar te treffen achter de tribunes. De sportieve strijd op het veld was definitief bijzaak geworden. Een lichaam zeilde langs mij heen naar beneden. Een paar huisvaders renden erachteraan om het karwei af te maken. Het publiek veranderde voor mijn ogen in een veelkoppig monster en ik veran- derde in een verstijfd hoopje ellende dat voor het einde van de wedstrijd aan zijn arm moest worden meegevoerd uit het stadion, niet in staat om nog te functio- neren en klaar om onder te gaan in het geweld.
De vrijdag daarop zat ik nog natrillend van angst weer in het Militair Hospitaal. Ik was die week nauwelijks de straat op geweest want ik zag overal hooligans. Waarom was ik niet eerder weggegaan, voordat de vlam in de pan sloeg? Ieder- een kon het geweld van mijlenver zien aankomen. Omdat ik mij zogenaamd niet wilde laten kisten, maar nu zat ik met de gebakken peren. Vrijwilliger worden bleek één ding, een vrije wil hebben iets anders. Ik was nog steeds een slaaf van mijn primitieve instincten.
Barry Hofstede maakte van november ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel)schrijver. Hij schrijft over uiteenlo- pende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. In 2013 verscheen zijn eerste boek NL-Peacekeeper. Daarnaast is hij hartstoch- telijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meege- maakt tijdens zijn uitzending.
DECEMBER 2013
27
Column
Foto: Karin Stroo
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64