Checkpoint Barry
Een gelukkig gezin
E
en aantal jaren geleden heb ik een toneelstuk geschreven voor een jonge vrouw wier vader militair was. Van kinds
af aan was hij veel weg. Als het geen oefening of stationering in het buiten- land was, dan was het wel een uitzen- ding. Twee keer Bosnië en twee keer Afghanistan. Verjaardagen en andere belangrijke momenten; daar was hij niet bij. Als kind dacht ze dat haar vader op zolder woonde in de tijd dat hij van huis was. De telefoongesprekken die ze met hem voerde, dat was zijn stem op een bandje. Als tiener speelde ze ‘stormbaantje’ in de speeltuin. Bikkelen, discipline, hard en sterk zijn. Ze vertelde dat haar vaders beroep en de bijbehorende ethiek haar gevormd hadden. Later is ze hem zelfs achterna gereisd, in die zin dat ze naar Bosnië op vakantie is gegaan toen dat weer kon, om te zien wat hij had gezien. Zoals ik het begreep en hoe ze het later ook zelf vertelde, was dat hij werk en privé altijd zoveel mogelijk gescheiden heeft gehouden. Of dat de beste manier is, daar heb ik geen oordeel over, ieder mens moet naast zijn gezin ook aan zichzelf denken. Ze vertelde dat hij na zijn laatste uitzending, na een gezellig avondje uit en wellicht in een moment van zwakte, had gezegd dat hij spijt had van zijn leven. Spijt van zijn carrière of spijt van zijn gezin? Dat wil je als kind niet horen. Net zoals: ‘Ik doe het voor jullie’. Daar was ze misschien nog wel het meest boos om. Dat zij het gevoel had dat hij zijn gezin de verantwoorde- lijkheid voor de keuzes die hij gemaakt
Foto: Birgit de Roij
Barry Hofstede maakte van novem- ber ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel) schrijver. Hij schrijft over uiteenlopende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. In 2013 verscheen zijn eerste boek, NL-Peacekeeper. Daarnaast is hij hartstochtelijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meegemaakt tijdens zijn uit- zending.
‘Ik doe het voor jullie’
had in de schoenen wilde schuiven. Een van de indrukwekkendste anekdo- tes die ze mij toevertrouwde, was een gebeurtenis tijdens een gezamenlijke vakantie, voordat hij weer op uitzen- ding zou gaan. Ze maakte een foto van hem op een prachtige plek en bedacht toen dat dit een mooie foto zou zijn voor op zijn kist, mocht hij daarin terugkomen. In wat voor wereld leven we, dat een kind over zulke dingen na moet denken?
Begrijp me niet verkeerd, het is een gelukkig gezin, dat door de jaren heen is ontdooid en naar elkaar toe is gegroeid. Omdat zij de moed had om hem het vuur na aan de schenen te leggen. Door te vragen en op zoek te gaan naar antwoorden. Dat kan altijd en daar is het nooit te laat voor. Door die voorstelling te maken; voor zich- zelf, als eerbetoon aan haar vader (en moeder) en voor andere kinderen van veteranen. In haar gezin heeft zij als een soort breekijzer gefungeerd en haar vast- houdendheid heeft de leden nader tot elkaar gebracht. Iedereen is trots op elkaar, er is veel liefde en dat is het enige wat telt. Je zou het iedereen gun- nen. Het was een mooie voorstelling, al zeg ik het zelf. Wat ik eruit haalde was: je hebt moeilijke vragen en moeilijke ant- woorden en het uit de weg gaan daar- van haalt niks uit. Ik kon me daarna beter voorstellen dat je, wat de ant- woorden betreft, als ouder een dunne lijn bewandelt, vooral bij jonge kinde- ren. Je wil niet tegen ze liegen, maar je wil ze ook beschermen. En alles wat we hebben, zijn die onhandige woor- den. Ze kunnen hun gevoelens mis- schien niet altijd verwoorden, maar dat wil niet zeggen dat hun gevoel niet zeer fijn ontwikkeld is. Kinderen hou je niet voor de gek. Woorden kunnen net zo veel verbloe- men als dat ze onthullen. Woorden zijn niet ‘maar woorden’. Woorden zijn echt en hebben effect. Ze worden opgesla- gen en herinnerd. Woorden zijn de bouwstenen voor muren en bruggen.
januari-februari 2016 25
Column
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65