This page contains a Flash digital edition of a book.
de Duitsers bij een razzia letterlijk bovenop zijn schuilplaats stonden. “Het was of ik aanvoelde dat ik in groot gevaar verkeerde en de onbe- heersbare verlatingsangst kreeg me weer in zijn greep.”


Anderhalf tropenjaar Na de bevrijding ging Boermans


werken bij een garagebedrijf. Najaar 1946 viel zijn oog op een adver-


gestuurd en moesten het opnemen tegen Indonesische guerrillastrijders die zich niet aan de regels hielden. Dat er over en weer excessen hebben plaatsgevonden, was onvermijdelijk. Excuses hiervoor vind ik prima, maar dan van beide kanten.”


Drama van Tjikidjing “Op 27 december 1947 moest ik


Indiëveteraan Theo Boermans. Foto: Birgit de Roij


tentie: OVW’ers bij landmacht en luchtmacht gezocht. Hun werd een auto- of vliegtuigmonteursopleiding in het vooruitzicht gesteld. En de mogelijkheid om voor, tijdens of na de opleiding te worden uitgezonden naar Nederlands-Indië. Boermans: “Dat risico heb ik maar op de koop toe genomen.” Het kwam er vrijwel meteen van. Bijna anderhalf jaar, van einde 1946 tot voorjaar 1948, duurde zijn missie. “Bij terugkomst werden we met de nek aangekeken. Dit staat in schril contrast met de militairen die nu worden uitgezonden voor vre- desmissies. Wij werden met afgedankt materiaal van de Engelsen naar Indië


meerijden in een kleine colonne om mannen van de 16e Compagnie Veldgenie te vervoeren. Ze zouden reparaties verrichten aan een ver- nield wegdek en een brugoprit. Ik was als monteur zoals gebruikelijk de hekkensluiter. Geen fijne positie. Ik had wel eens angstgevoelens, maar placht die weg te drukken, dat was voor mij een tweede natuur geworden. We vertrokken erg vroeg, voordat de beveiligingsgroepen hun posities hadden ingenomen. De colonnecommandant sloeg waar- schuwingen hierover in de wind en beweerde dat hij voldoende bewa- pend was om zich door een hinder- laag van strijders heen te knokken. Dat machogedrag heeft het leven gekost van vier van onze mensen. Een van hen was de huzaar Niehuis, de chauffeur van de vooroprijdende pantserwagen. De anderen waren drie van de vier genisten achterop mijn truck! Dat hoorde ik overigens pas veel later. Eenmaal in een berg- kloof, zonder radiocontact, werden we onder vuur genomen. Ik werd in beide benen geraakt. Uitstappen kon niet meer, de pijn was ondrage- lijk en ik lag klem in mijn voertuig. Eerst vreesde ik het bewustzijn te verliezen, maar toen de guerrilla’s schietend en schreeuwend de berg afkwamen, verlangde ik naar bewus- teloosheid, wetend wat me anders te wachten stond: marteling bij vol bewustzijn tot de dood erop volgde. Dat ik het kan navertellen, is te dan- ken aan de bemanning van een oude Japanse pantserwagen die door onze monteurs uit de dump was gehaald en van een andere motor voorzien. Zij, en met name koepelschutter P. Kuyvenhoven, hebben mijn leven en dat van de negen andere gewon- den gered”, vertelt hij.


“Ik was zwaargewond. De revalida-


tie duurde lang. Bovendien was ik psychisch beschadigd. Aanvanke- lijk wilde ik niet praten, het lukte zelfs redelijk om het drama uit mijn gedachten te verdringen. Maar een-


De bemanning van de oude pantserwagen die het leven redde van Boermans en negen anderen. Foto: privécollectie Theo Boermans


maal in Nederland kwam het in volle hevigheid terug, nadat ik bericht kreeg over de begrafenis van de drie genisten die achter op mijn truck gesneuveld waren. Iets wat ik tot op dat moment niet wist. Men had dit opzettelijk verzwegen voor me. Sindsdien hield het me dag en nacht bezig. Dat al dit leed het gevolg was van machogedrag van een comman- dant die een onverantwoord risico nam, werd voor mij een obsessie. Ruim een half jaar heeft een psychi- ater geprobeerd me ervan te overtui- gen dat ik me moest verzoenen met de gedachte dat het gebeuren allang in de doofpot was gestopt. Ook raadde hij me dringend af het alsnog in de publiciteit te brengen.”


Worsteling


Boermans keerde terug in de burger- maatschappij en stortte zich op zijn werk. Enkele malen balanceerde hij op het randje van overspannenheid. Hard werken was ook een vlucht voor de eenzaamheid. Daaraan kwam een einde toen hij in 1962 zijn Ria ontmoette, met wie hij op 28 decem- ber 1963 in het huwelijk trad. Voor haar en hun kinderen publiceerde hij vorig jaar zijn levensverhaal in boek- vorm: Worsteling met het verleden. “Dat had een zekere therapeutische werking. Toch kan een stukje in de krant over excessen begaan door Hol- landse militairen in de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd mij ook nu nog danig van slag brengen.”


Worsteling met het verleden (ISBN 9789462548909) is verkrijgbaar via de website http://mgl.mijnbestseller.nl/ th.boermans, prijs: € 18,75


SEPTEMBER 2014 21


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65