Ooggetuige
Terwijl Patrick Kaslander tijdens een check op geïmproviseerde explosieven buiten het voertuig staat te wachten, is zijn bewapening goed te zien. Foto: privécollectie Patrick Kaslander
verder werd alles eigenlijk anders. Eerst heb je je wapen altijd bij je met je patroonhouder geplaatst en rijd je met tanks door de straten tijdens patrouilles en dan kun je ineens de poort uit met een leeg wapen, wandelend naar de supermarkt of met een volkswagenbusje naar het café. Er moest dan wel een onderof- ficier mee in pak, maar de rest mocht gewoon in burger. Toen ging bij mij het licht uit, dat snapte ik niet.” Ruim een jaar na Bosnië, midden 2006, volgde zijn eerste uitzending naar Uruzgan met Luchtmobiel in Deh Rawod, ook als militair ver- pleegkundige. “Ik ging mijn wapens halen en kreeg een pistool, een groot mes, een Diemaco, patroonhouders en een zak munitie waar je u tegen zegt. Heel anders dan een jaar daar- voor. In Deh Rawod hadden we mor- tieraanvallen op de base. En als we op patrouille gingen, lagen we onder vuur. Dan hoorde je gewoon kogels afketsen en zag je mensen schieten. En we schoten zelf ook volop.” Dat was bijvoorbeeld het geval tijdens een hevig vuurgevecht na een hin- derlaag. “Naderhand kwam pas die
tweestrijd. Waar zijn we in godsnaam mee bezig? Dit is een wederopbouw- missie, maar ik ben gewoon – net als de rest – keihard aan het vechten geweest. Ik was er om mensen in leven te houden en niet om er juist alles aan te doen om iemand het leven te ontnemen.”
Stappen vooruit
Hoewel het hem veel energie kost om zijn verhaal te vertellen, ook in andere media, vindt Kaslander het belangrijk dat juist wel te blijven doen. “Ik heb gezien wat het met mij heeft gedaan. En ik weet door mijn ervaring als militair verpleegkundige dat er zoveel meer jongens zijn die dit soort problemen hebben, maar die er niet voor durven uitkomen of die niet precies weten wat ze man- keren en wat ze ermee moeten. Dat geeft mij de kracht en de energie om juist voor die mensen mijn verhaal te doen. Om te laten zien dat je eruit kunt komen en dat er meer is dan PTSS en ziek zijn. Dat je met hulp van anderen toch weer stappen voor- uit kunt doen. En ook om burgers te laten zien dat Defensie meer is
dan alleen vechten en uitgezonden worden, dat er daarna ook nog een heel verhaal is. Dat je je eigen oorlog vecht, in je eigen hoofd, in je eigen lijf, in je eigen gezin. Want ook dat is best heel zwaar.”
Maar Kaslander wil ook naar Defen- sie toe laten zien wat er speelt. “Er is nazorg, maar ik denk dat er zoveel meer problematiek is, daar moet iets mee gedaan worden.” Zelf is hij bezig een website en een app te ont- wikkelen voor Veteraan en Thuis- front, een stichting die ondersteu- ning biedt aan veteranen en hun thuisfront. En Kaslander zet zich in voor de stichting Hulphond Neder- land. “Ik vind het heel belangrijk dat meer veteranen een hond krijgen als ze die nodig hebben. En dat ze ervan afweten. Ik hoor van jongens die er nu eentje gekregen hebben dat er een wereld voor ze is open gegaan. Dan weet ik weer waarvoor ik me inzet en waarom ik mijn verhaal wil doen. Ondanks dat het me heel veel moeite, stress en nachtrust kost.”
Zie ook de bijlage van Stichting Hulp- hond Nederland bij deze Checkpoint.
OKTOBER 2013 49
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64