Checkboek


Bijdrages: Klazien van Brandwijk-Wiltjer, Jan Schoeman en Marleen Wegman Tenzij anders vermeld, zijn deze boeken verkrijgbaar (of te bestellen) bij de erkende boekhandel.


150 jaar Koninklijk?


In het decembernummer (Checkpoint 10-2012) heb ik me kritisch uitgelaten over het boek De Nederlandse Rode Baretten van Laurens van Aggelen: fraai uitgevoerd, maar eenzijdig en vol fouten en slordigheden. Van dat boek is ondertussen een aan- gepaste herdruk verschenen. Naar aanleiding van het 150- jarig bestaan van Bronbeek presenteerde Van Aggelen op 19 februari een nieuwe studie, getiteld 150 jaar


dant Noordanus is op pagina 103 kolonel der Cavalerie, terwijl hij op pagina 11 wordt aangeduid als kolonel der Cavelerie. En de Britse even- knie van Bronbeek heet op pagina 23 nog het Royal Chel- sea Hospital, maar op pagina 101 Chelsea Royal Hospital. Ten slotte: de conclusie van de auteur dat de band tussen het vorstenhuis en Bron- beek zo enorm hecht is, lijkt me een tikje aanvechtbaar. Gemiddeld bezocht immers maar eens per zes jaar een lid van het Koninklijk Huis het instituut. Wie echter over bovengenoemde onvolko- menheden kan heenstappen, beschikt met deze uitgave over een van de fraaiste boe- ken die ik de laatste jaren heb gezien. (JS)


150 jaar Koninklijk Bron- beek – Laurens van Aggelen


Koninklijk Bronbeek. Ook dit boek ziet er fantastisch uit: gebonden en schitterend geïllustreerd met zowel materiaal uit ‘de oude doos’ als meer recente beelden. Dat maakt nieuwsgierig naar de inhoud die, zoals de auteur aangeeft, zich vooral richt op de band tussen Bronbeek en de diverse generaties van het Koninklijk Huis (hij typeert deze band als zeer warm en in ieder geval hechter dan verwacht). Echter, wederom kent de inhoud fouten en links en rechts ook wat slordigheidjes. Om gelijk een cruciale fout te noemen: de titel klopt niet. Bronbeek bestaat dit jaar weliswaar 150 jaar, maar het instituut verwierf het predi- caat ‘Koninklijk’ pas bij het 25-jarig bestaan in 1888. 125 jaar Koninklijk dus. En slor- dig: de voorgaande comman-


28 APRIL 2013


112 pagina’s, geïllustreerd € 15,- White Elephant Publishing, Arnhem (tel: 026-3623856) www.we-publishing.nl ISBN 9789079763054


De oorlog van Alan 3


Het duurde meer dan een jaar voor het derde en laatste deel verscheen van De oorlog van Alan (zie ook Checkboek 1- en 10-2011). Het is het verhaal van de Amerikaanse veteraan Cope, zoals hij dat vertelde aan de Franse striptekenaar Guibert. In de vijf jaar tot het overlijden van Cope in 1999 maakte de Amerikaan Guibert deelge- noot van zijn ervaringen als soldaat in de Tweede Wereld- oorlog.


Het derde deel van het drie- luik heeft betrekking op de nasleep van de Tweede


Moreel oordeel duizenden


In 2012 verschenen Kinderen van Duitse militairen in Nederland van historica Monika Diederichs en Trees krijgt een Canadees van freelance journalist Bonnie Okkema. De boeken handelen over kinderen die in de jaren veertig geboren zijn uit, soms zeer kortstondige, rela- ties van Nederlandse meisjes met buitenlandse militairen. Of ze nu geboren zijn als kind van de bezetter of als kind van de bevrijder, de moraliteit in de jaren veertig, vijftig en zestig drukte zwaar op de kinderen. Beide boeken verha- len over kinderen die heden ten dage nog steeds worstelen met het verdriet, de pesterijen, de afwijzing, het gemis aan een vader en in veel gevallen het gemis aan een liefdevolle moeder. Met daar bovenop de harde hand én vooroordelen van de naaste omgeving. De duizenden kinderen die verwekt zijn door Duitse militairen kwamen vaak in speciaal daarvoor opgerichte klinieken ter wereld en groeiden, zonder hun achtergrond te kennen, op in kindertehuizen of in pleeggezinnen. Ook als kinderen wel bij hun moeder bleven, werd er niet of nauwelijks over hun afkomst gesproken. De in 1945 gebo- ren Diederichs schat dat er in Nederland tussen de 12.000 en 15.000 kinderen van Duitse militairen geboren zijn. In de oorlogsjaren zijn er meer dan 5.000 kinderen geboren in Duitse kraamklinieken van de Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (NSV) in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Veel moeders lieten het kindje achter dat vervolgens werd ondergebracht in een van de 27 NVS kindertehuizen. Duizenden kinderen van Duitse militairen kwamen in een gewoon Nederlands ziekenhuis ter wereld. Sommigen bleven bij hun moeder of grootouders, anderen kwamen al tijdens de oorlog terecht in kindertehuizen of pleegge- zinnen. Kinderen die door hun Duitse vader erkend waren, bleven tot 1954 stateloos. Hun afkomst werd daarom verzwegen. De pijnlijke waarheid ontdekten ze pas veel later. Diederichs con- cludeert dat het taboe en de schaamte voor velen tot op de dag van vandaag te groot is om erover te kun- nen praten.


Na de bevrijding van Europa waren er niet voldoende schepen om de 70.000 Cana- dese geallieerden naar


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64