Onderhandelen
“Een maatschap is steeds meer een bedrijf dat een visie en een bedrijfsplan moet hebben. Daar is een medisch specialist niet voor opgeleid, die is ‘maar’ arts. Daarom laten wij onze maatschap een spiegel voorhouden door iemand die boven de partijen staat.” Zo motiveert William van Houtum de beslissing om VvAA trainer/coach Wout Raadgers zijn maatschap te laten begeleiden. Van Houtum is voorzitter van de maatschap Interne
Geneeskunde van het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp. Daarnaast is hij namens de raad van bestuur medisch leider interne geneeskunde. Om beide functies goed te kunnen uitvoeren, heeft hij eerst de VvAA cursus Manage- ment in de Gezondheidszorg gevolgd. “Ik wilde me vooral wapenen tegen de vele externe ontwikkelingen waar we als maatschap mee te maken krijgen”, aldus Van Houtum. “De zorg is een spel geworden waarvan de regels voort- durend worden aangepast. Je moet weten wat er speelt en je positie bepalen: ten opzichte van onder meer markt- werking, regelgeving rond DBC’s en DOT’s, preferentiebe- leid bij geneesmiddelen, de eerste lijn die taken overneemt van de tweede lijn, enzovoort.” De cursus gaf Van Houtum het idee een objectief per-
soon van buiten de maatschap te introduceren. “Ik ben wel voorzitter, maar in een maatschap is iedereen gelijk. Daarbij functioneren medici van oudsher heel autonoom. Iedereen heeft een eigen werkwijze en een eigen opvat-
‘De zorg is een spel geworden waarvan de regels voortdurend worden aangepast’
ting over de koers van de maatschap. Als iedereen tegelijk aan het roer trekt, sta je stil. Daarom leek het mij goed de maatschap te laten begeleiden door iemand die boven de partijen staat.” De belangrijkste doelstelling is het uitzetten van een
koers waarin iedereen zich kan vinden en waarbij ieder- een een duidelijke taak heeft, aldus Van Houtum. Per jaar vindt een aantal sessies plaats, in 2012 waren het er vier. Dit heeft geleid tot een duidelijke taakverdeling onder de twaalf vennoten van de maatschap. “Sommigen richten zich primair op de patiëntenzorg, anderen maken relatief veel ruimte voor opleidingen, terwijl weer anderen, onder wie ikzelf, veel managementtaken op zich nemen. Het is heel belangrijk dat daarover nu helderheid is. Er is duidelijk meer acceptatie van elkaars positie en taken, terwijl we ook eensgezinder naar buiten treden.”
‘Vrouwen onderhandelen zonder franje; mannen verzorgen hun pr vaak wat beter’
Timmermans kreeg als HR-manager in 2007 een burn- out. In een interview in Arts en Auto 08, 2012 vertelde ze dat ze hierdoor beter naar zichzelf is gaan luisteren. Ze besloot te doen wat ze écht wilde: hoogopgeleide vrouwen coachen die tegen een burn-out aan zitten. “Ik leer ze weer grip te krijgen op hun leven. Ik laat ze zien dat ze zélf zullen moeten veranderen. Dat begint met haalbare doelen te stellen en daar zo nodig over te onderhandelen: over administratieve lasten, het aantal werkuren, enzovoort. Ik leer ze in wezen vooral assertie- ver te zijn.” Hoe goed zijn vrouwen eigenlijk in onderhandelen
in vergelijking met mannen? “Mannen denken meer en makkelijker in termen van functies (ik wil direc- teur worden)”, aldus Timmermans, “vrouwen meer in termen van resultaten (ik wil een goede arts zijn).” Raadgers voegt daaraan toe: “Vrouwen zijn vaak erg inhoudelijk georiënteerd. Ze onderhandelen zonder franje. Mannen verzorgen hun pr vaak wat beter. Ze zien onderhandelen mede als spel dat je slim moet spelen: ook door bijvoorbeeld op het juiste moment even wat small talk te beginnen of iemand te complimenteren.” Timmermans: “Bereid je altijd goed voor. Probeer
vervolgens om een vraagstuk, bijvoorbeeld minder wil- len werken, eerst zelf te regelen. Lukt dat niet, zoek dan steun: kijk welke ‘coalities’ je kunt aangaan.” Geloof in jezelf en blijf jezelf, geeft Timmermans haar cliënten mee. “Dat houdt ook in dat je niet probeert jezelf man- nelijker voor te doen dan je bent. Je mag best wat vrou- welijke charmes in de strijd gooien.” Ramler beaamt dit: “Mannen zullen je daardoor niet minder serieus nemen, integendeel. Zij snappen dat het deel uitmaakt van het spel van onderhandelen en ze waarderen een vrouw die dat ook begrijpt.”
Emoties Een van de clichés over vrouwen luidt dat bij hen emoties sneller de overhand nemen. Timmermans generaliseert liever niet te veel, maar beaamt het wel. “Als ze eenmaal in huilen uitbarsten, willen ze vaak het liefste meteen weg. Dat komt het onderhandelen niet ten goede: ze geven dan te snel toe, of de zaak escaleert juist.” Een keer huilen hoeft helemaal niet erg te zijn, vindt Timmermans. “Maar blijf daarna wél gewoon bij je punt. Laat zien wat je waard bent!” <
036 juli/augustus 2013 ArtsenAuto
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132
