Tekst: Marjan Enzlin Beeld: Marcel Bakker | HiRez Images
Half bloot en compleet naakt
niet nodig. “Na die eerste mokerslag ben ik nergens meer alleen heen gegaan”, ver- telt Ingrid. “Twee van mijn beste collega- vriendinnen, Marleen en Sylvia, hebben mij steeds bijgestaan. Marleen werkt in ons ziekenhuis als verpleegkundige en Sylvia is een collega van het kwaliteits- bureau. Ze zijn direct een digitaal borst- kankerdagboek gaan bijhouden, waarin ik alles nog eens na kon lezen. Want de helft van de inhoud van de gesprekken bij zorgprofessionals gaat langs je heen. Dat hoor je altijd van patiënten en ik heb nu ervaren dat dat echt zo is.” Zelf patiënt zijn bracht met zich mee
dat Ingrid ervaringen opdeed, die ze nu inzet om (nog) betere zorg te verlenen aan haar patiënten. “Het heftigst vond ik de bestralingen”, zegt ze. “Zesenhalve week lang dagelijks mensen die aan je lichaam zitten. Een huid die kapot gaat. Je voelt je enorm kwetsbaar. En dan al die onder- zoeken, waarbij iemand je vraagt om je bovenlichaam alvast te ontbloten, omdat de dokter zo komt kijken. Zit je daar te wachten; half bloot, maar je voelt je com- pleet naakt. Het duurt misschien maar een paar minuutjes, maar het voelt als uren. En dan begint zo’n arts een gesprek met je, terwijl je daar dus nog steeds half- bloot zit. Het maakt een toch al ongelijk- waardige situatie nog ongelijkwaardiger. Tijdens één van die momenten, hebben Marleen en ik besloten dat we daar iets voor moesten verzinnen. En zo ontstond het idee voor de embrace-doek.” De embrace-doek is een omslagdoek
van zeer zacht materiaal (om de huid te sparen), die de patiënt in één beweging om kan slaan en die ook bij beweging niet
afzakt, door simpele naden op de schou- ders. De doek werd voor Ingrid ontworpen door haar dochter, die de modevakschool heeft gedaan. Op de buitenkant prijkt een logo waar twee armen in verwerkt zijn. Armen die symbool staan voor het koes- teren van de kwetsbare patiënt. De doek bedekt het bovenlichaam, waardoor de patiënt zich niet meer naakt en minder kwetsbaar voelt. “Ik heb mijn doek altijd bij me”, zegt
Ingrid. “Bij elke controle gebruik ik hem. Ook bij de bestralingen heb ik hem gebruikt. De verpleegkundige gaf hem direct aan als ik uit liggende positie weer omhoog mocht komen. Dat is prettig, want niemand voelt zich lekker met zo’n gehavend bovenlijf. Zeker niet als ieder- een om je heen gewoon gekleed is. En ik weet dat zorgverleners wel wat gewend zijn, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je jezelf in een kwetsbare situatie een beetje sterker voelt. Gelijk- waardiger.” Van der Voort snapt best hoe het komt
dat zorgprofessionals niet altijd oog hebben voor de kwetsbare situatie van de patiënt. “Ze zijn aan het werk. Alles moet zo effi ciënt mogelijk gebeuren. Ze hebben een ander tijdsbesef dan de patiënt. Een paar minuutjes betekenen voor druk rondrennende professionals maar een paar momenten. Terwijl die minuten voor patiënten misschien wel een half uur duren. Nu ik zelf weer aan het werk ben – mijn prognose is goed –, heb ik er de gewoonte van gemaakt om collega’s zich daar bewust van te laten worden. En ik promoot natuurlijk de embrace-doek. Niet alleen in ons ziekenhuis, maar overal in
het land. Het zou mooi zijn als er in alle ziekenhuizen een stapel van deze doeken ligt. Op de mammapoli en op de poli’s radiologie en chirurgie bijvoorbeeld. Het scheelt zo veel als je iemand direct zo’n doek kunt geven bij het uitkleden. Eigen- lijk zou dat al bij het allereerste bezoek moeten. Zorgprofessionals in het land zeggen duizenden keren op een dag tegen patiënten dat de dokter zo komt, maar ze realiseren zich niet dat elke minuut een minuut te lang is, als je halfbloot bent.”
De embrace-doek kost € 24,95 (inclusief btw) en is te bestellen bij Ingrid van der Voort en Marleen van Aken-Richards via: ivdvoort@fl
evoziekenhuis.nl of mrichards@ fl
evoziekenhuis.nl.
Filmpje
www.artsenauto.nl
ArtsenAuto december 2012 081
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116
