Spiegel
Tekst: Naima El Bezaz
Pammetjes H
et ging geleidelijk: ik was vermoeid, lusteloos, had moeite met in- en uitsla- pen en kreeg huilbuien. Ik was op en mijn arts zei: “Burn-out.” Het ging zo
gemakkelijk. Ik kreeg slaappillen en oxazepam. En ik vond dat spul geweldig. Je hoefde er maar eentje te slikken en je werd de volgende dag totaal ontspannen wakker. Het gaf rust om die pillen te hebben. Niet kunnen slapen zorgde namelijk voor nog meer stress. Dan piekerde ik, stapte uit bed en staarde uit het raam naar honderden onverlichte ramen aan de overkant. Ik voelde me dan eenzaam en vooral mislukt. Zelfs slapen kon ik niet. Ik zocht op internet en ontdekte dat ik zeker niet
de enige was die dat spul slikte en op het schoolplein had ik het er met andere moeders over. Eentje lachte
Het probleem is dat het probleem er niet mee wordt opgelost
toen ze hoorde dat ik 10 milligram oxa- en temaze- pam kreeg. “Babygehalte”, zei ze en gaf me een strip die ze net bij haar apotheek had opgehaald. Geen oxazepam maar valium, diazepam. Man, die avond zweefde ik. En die moe- der maakte zich geen zorgen want de huisarts schreef gewoon weer een herhaal- recept uit en als ze even niets had, kon ze altijd nog terecht bij een buurvrouw. Die kreeg alles van haar psychi- ater en zat ook nog bij de pijnpoli. Daar moest je zijn voor echt goed spul. En je hoefde je niet naar, onzeker of junkerig te voelen. Dit waren voorge- schreven medicijnen.
Gefascineerd geraakt, omdat
het leek alsof iedereen in mijn vinexwijk aan de pammetjes en pijnstillers zat, want ik hoorde woorden zoals paracetamol met codeïne, tramadol en zelfs oxy- contine, besloot ik een bevriende
044 december 2012 ArtsenAuto
Naima El Bezaz (1974) debuteerde in 1995 met De weg naar het noorden. Daarna verschenenMinnares van de duivel, De verstotene en Het gelukssyndroom. In 2010 verscheen Vinex- vrouwen, wat haar doorbraak werd naar het grote publiek. Dit jaar verscheen het vervolg Méér Vinexvrouwen.
arts te raadplegen, die zelf niet vies was van een pil of twintig op een dag. Het verbaasde hem niets. Vinexwijken schenen bekend te staan om het grote verbruik van kalmeringsmidden, antidepressiva en drank. Al die tweeverdieners met kinderen, een tophypotheek en een huwelijk dat veelal op barsten staat omdat de partners langs elkaar heen leefden, hadden te veel stress. En sommigen hadden nu ook de leeftijd dat ze naast hun eigen kinderen ook voor hun ouders moesten zorgen die zelf in een lastige, breekbare leeftijd waren beland. De sandwichgeneratie. De huisartsen begrepen dat en wat is makkelijker
dan het voorschrijven van pillen die het probleem even kunnen verdoven? De bevriende arts slikte het zelf ook, want die ritalin zorgt voor zo veel energie dat hij die vele uren in het ziekenhuis met gemak kon draaien. En hij is zeker niet de enige daarin. Dus wat is het probleem? Het probleem is dat het probleem er niet mee wordt opgelost. Want ik had steeds meer nodig om te kunnen ontspannen en te slapen en ik werd er depressiever van. Daarnaast heb ik kinderen en een bedwelmde moeder is niet bevorderlijk voor hun welzijn. Ook kunnen er onge- lukken gebeuren. Zoals je nek breken als je ’s nachts even de trap afl oopt om in de keuken een glaasje jus te drinken. En dat gebeurde. Ik werd wakker in het ziekenhuis met een c2-
fractuur, ook wel een hangman’s fracture genoemd. Stomverbaasd waren ze in het VUmc dat ik nog leef- de en zelfs nog al mijn ledematen kon bewegen. Na drie maanden haloframe was ik van al die pillen af en nu ben ik fel gekant tegen die middelen en tegen artsen die achterover leunen en maar voorschrij- ven. Zonder na te denken wat de consequenties daarvan kunnen zijn en of het wel verstandig is om ‘dat spul’ aan ouders van kleine kinderen te geven. Bij een burn-out en depressie werkt naar mijn
mening alleen therapie en dan bij voorkeur een vorm van buitenactiviteitentherapie, zoals rennen, bewegen, de natuur in. Plezier zorgt voor verlich- ting. Daar moet in geïnvesteerd worden. En niet in rotzooi die hele gezinnen nog meer ontwricht.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116
