Mascha vertelt dat de komst van de pup vergelijkbaar is met die van een baby. “Hij was natuurlijk nog niet zindelijk, we moesten er ’s nachts ook voor hem uit en je bent er con- tinue mee bezig. Dat wist ik wel, maar toch is dat even wennen. Die
het Veteraneninstituut op allerlei plekken komt, was daarbij een groot voordeel. “Laatst was ik bijvoorbeeld op een conferentie in Den Helder”, zegt Wolf. “Ik heb toen gelijk even een rondje om de schietbaan gelopen, dan kent hij dat ook. Hij wil alleen
Afscheid Inmiddels is Zayne klaar voor het
Ik zie heel erg op tegen het afscheid
eerste weken kwamen er ook veel mensen op ‘kraamvisite’, inclusief cadeautjes voor Zayne.” Hoewel de komst van de pup de nodige impact had, was het voor Wolf en Mascha een bewuste keuze. Mascha: “Onze dochter wordt steeds zelfstandiger en ik sta twee dagen per week voor de klas, dus kreeg ik iets meer tijd. Daarin wilde ik graag iets goeds voor een ander doen. Ook om daar- mee het goede voorbeeld aan onze dochter te geven.”
Schietbaan Inmiddels kan Zayne ongeveer 25
commando’s uitvoeren, maar het belangrijkste doel in het eerste jaar is dat de hulphond gesocialiseerd wordt. Mascha: “We hebben hem daarom overal mee naartoe geno- men. Nu schrikt hij nergens meer van.” Dat Wolf voor zijn werk bij
nog niet door het kleine draaideurtje bij de ziekenboeg van de Mariniers- kazerne in Doorn. Verder is hij de bus en trein gewend en bekend met allerlei ‘veteranenplekken’.” Hoewel Wolf nauw betrokken is bij de opvoeding van Zayne, heeft Mascha het leeuwendeel op haar schouders genomen. Bijvoorbeeld door iedere week met Zayne naar een training te gaan. Wolf: “Ik vind het ontzettend knap dat zij dit gedaan heeft. Ze volgt alle tips van onze trainster op en het kost veel tijd en discipline.” Als Zayne een commando goed opvolgt, krijgt hij, vooral in het begin, door middel van een koekje zijn beloning. Die manier van opvoeden vindt Wolf soms lastig. “Als militair moet je gewoon ‘doen wat je gezegd wordt’, zonder beloning. Ik vind dat het bij een hond ook zo zou moeten werken.”
vervolg: een specifieke training van drie maanden door Stichting Hulp- hond om vervolgens bij iemand in huis geplaatst te worden. Wolf hoopt dat Zayne bij een veteraan terecht- komt. “Ik word veel door veteranen aangesproken die op een wachtlijst staan. Die zeggen dan: is dit mijn hond? Dat maakte mij iedere keer duidelijk hoe belangrijk het opvoe- den van een hulphond is.” Het moment dat Wolf, Mascha en Sara afscheid moeten nemen van Zayne komt nu snel dichterbij. Mascha denkt er liever niet te veel aan. “Ik zie daar heel erg tegenop. Zayne moest het afgelopen jaar drie keer naar het hoofdkantoor komen voor een evaluatie. Na de eerste keer heb ik Wolf huilend opgebeld, omdat ik toen besefte dat we hem op een gegeven moment zouden moeten afstaan.” Voor Wolf overheerst de ratio. “Het is goed zo, hij gaat straks iemand helpen. Uiteraard zal ik hem ook missen. Als ik terugkom van mijn werk staat-ie met een schud- dende kont op mij te wachten. Dat vind ik bijzonder. Hij is altijd blij om je te zien.” Wolf twijfelt bij de vraag of hij nog een keer een jonge hulphond in huis wil nemen. “Het is wel heel bewer- kelijk, de bench in onze kleine woonkamer neemt veel ruimte in en ook als het regent moet je met hem naar buiten.” Dochter Sara weet het al wel. “Dan wil ik graag een blonde hulphond.”
Hoe voelt de hulphond zich?
Wat voor effect heeft het op een hond als hij een vete- raan met PTSS moet helpen? En is het positieve effect van een hulphond op een veteraan ook objectief vast te stellen? Deze vragen wil de faculteit Diergenees- kunde in Utrecht beantwoorden in een onderzoek naar de interactie tussen hulphonden en veteranen met PTSS. Het doel van het onderzoek is om het mechanisme van de interactie tussen mens en dier zichtbaar te maken en objectief te kunnen meten. Projectleider dr. Joris Wijnker: “We zien dat de hulp- honden die geplaatst zijn bij veteranen met PTSS een positieve invloed op hun leven hebben. Deze posi- tieve resultaten zijn vooral gebaseerd op subjectieve ervaringen en zelfreflectie.” Met dit onderzoek gaat hier verandering in komen. De
onderzoekers gaan onder meer metingen doen naar de hartslag, bloeddruk, het bewegingspatroon en andere stressindicatoren zoals het hormoon cortisol, bij zowel de veteraan als de hond. “Met behulp van smartwatches maken we daarmee inzichtelijk hoe de veteraan en de hulphond zich fysiek en mentaal voe- len”, vertelt Wijnker. “Ook bij de politie, brandweer en ambulancediensten is er een toenemende aan- dacht voor mensen die kampen met PTSS.” Het project wordt gesteund door onder meer de Triodos Foundation, Defensie en het Karel Doorman Fonds en is afhankelijk van externe financiering. Via Vrienden Diergeneeskunde, het goededoelenfonds van de faculteit Diergeneeskunde, kan iedereen bij- dragen aan het onderzoek.
56
mei 2018
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65