Herenondergoed
Ook bij latere missies is pragma- tisme wat de vrouwen kenmerkt. De marinevrouwen die met het mari- niersbataljon naar Cambodja werden uitgezonden, moesten door de mari- niers worden gekleed. “We werden gekleed als elke willekeurige man”, herinnert zich Helena Seeger, die als ziekenverpleger naar Cambodja ging. “Het gevechtspak, de T-shirts en schoenen. Wij vrouwen kregen ook groen herenondergoed. Daar hebben we wel grappen over gemaakt. Want hoe goed moest je kunnen mikken om door zo’n gaatje te plassen? Ik heb dat vanzelfsprekend niet gedra- gen. De broeken waren veel te wijd, maar ik loste dat op met een riem. Voor zaken die echt niet pasten, zoals de jungleboots, kreeg ik geld en werd ik de wal opgestuurd om het zelf aan te schaffen. Dat was goed op de persoon geregeld.”
Naderhand werd Seeger nog als verpleegkundige uitgezonden naar Eritrea en weer een aantal jaren later als maatschappelijk werker naar Uruzgan. “Die laatste missie was de KL leading en was er meer eenheids-
zorg. Zo hadden ze mijn schoenmaat niet en daar werd, anders dan bij de mariniers, ook geen oplossing voor gezocht. Zo van: ‘Tja, sorry, de grootste en de kleinste schoenen zijn op. Dat is jammer dan. Jouw pro- bleem.’ Natuurlijk los je dat dan zelf op, want je wilt je niet laten kennen toch?”
Seeger is nog steeds werkzaam bij de marine en heeft vanuit haar functie als hoofd van het Cluster Veteranen Levensfasen Bewuste zorg zitting in de uniformcommissie. “Toen ik in dienst kwam, kregen we iets van 100 gulden per jaar om panty’s en bh’s aan te schaffen. Tegenwoordig zit er in de uitrusting voor vrouwen ook sportkleding en zo zijn de sport-bh’s nu prima geregeld. Bij de badpakken ligt dat iets moeilijker. Die vallen kleiner uit en dat brengt vrouwen nog wel eens verlegenheid. Maar ook dat lost zich altijd op. Vrouwen zijn inventief en flexibel. Een te grote broek van een werkpak stel je met bandjes. De T-shirts neem je een maatje groter en voor alle andere zaken komt wel een oplossing. Maar dit zijn natuurlijk niet de zaken waar
Officieren van de MARVA, MILVA en LUVA. Foto: archief Annelies Wijkmans
het echt om draait tijdens een missie. Het is natuurlijk vreemd dat er in al die jaren nog nooit een goed Kevlar beschermingsvest voor vrouwen op de markt is verschenen. Daar wordt tegenwoordig wel over gesproken.”
Simpel
De jongste vrouwelijke veteranen die werd gevraagd hoe het zat met de kleding die zij ten behoeve van hun uitzending verschaft kregen, reageer- den verbaasd: “Gewoon. Hoezo? Moet daar iets mee zijn dan?” Bij nader doorvragen bleek dat zij tij- dens hun missies naar Uruzgan geen echte problemen hebben ervaren. “Je krijgt dezelfde uitrusting als de man- nen en voor spullen die je niet krijgt of die je niet bevallen, ga jezelf op zoek. Er is altijd wel iemand die weet waar je de laatste en modernste snufjes op gebied van je uitrusting kunt krijgen. Dat koop je dan zelf. Zo simpel is het, het gaat tenslotte om je persoonlijke veiligheid.”
JANUARI-FEBRUARI 2014 21
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64