naar Afghanistan, was alles thuis geregeld om weer verder te kunnen. Het was goed om bij mijn familie geweest te zijn en alles hier te rege- len, maar ik wilde ook graag weer terug naar Afghanistan. Ik was daar net begonnen, ik had net een beetje door hoe het daar liep. Daar wilde ik graag mee verder. Thuis konden ze vooruit, dus ik kon mijn uitzending rustig verder vervolgen.” Bielleman heeft de bouw van het Afghaanse legerkamp op de rit gekregen en hij heeft de bouw van het politietrai- ningscentrum opgestart tijdens zijn maanden in Uruzgan.
Respect
Hij vond zijn tijd in Afghanistan zeer waardevol. Zelf bleef hij vanwege zijn werkzaamheden vooral binnen de poort, maar hij ging een aantal keer mee met een patrouille van Nederlandse militairen en Afghanen. Daarbij is hij ook een keer beschoten. Tijdens zijn periode in Uruzgan sneuvelde er één Nederlandse mili- tair en drie Afghanen. “Ik heb veel
‘De verhalen krijg je nooit meer terug’
Afghanistanveteraan Reinder Bielleman. Foto: Birgit de Roij
motoren volledig was afgebrand. Hij zei dat ze maar wat foto’s moest sturen en dat hij de volgende dag wel verder zou zien. “Die morgen dag kreeg ik de foto’s en dat zag er wel erg beroerd uit. Ik was er zelf nog niet helemaal uit of ik naar huis wilde, ik dacht dat ik toch weinig kon doen. Maar mijn kolonel stuurde mij tien dagen met verplicht verlof en achteraf gezien had hij daar gelijk in.”
Over de terugreis deed hij vier dagen. In Eindhoven stond een auto voor hem klaar. “Dat was prima geregeld. Onderweg hoorde ik dat onze buur- man was overleden, dat zette alles in perspectief. Ik was alleen materiële zaken kwijt.” Toch was het behoor- lijk schrikken toen hij thuis aan- kwam. De schuur met antieke motor- fietsen, reserveonderdelen en gereed- schappen: er was niets van over. De ravage was enorm. “Ik verzamelde
al meer dan dertig jaar. Alles was weg. Ik ben eerst nog op zoek gegaan naar bruikbare elementen, maar uit- eindelijk is alles naar het oud ijzer gegaan.” De motoren waren wel ver- zekerd, maar de reserveonderdelen en gereedschappen niet. Bovendien had Bielleman een aantal zeldzame klassiekers. “Ik had bijvoorbeeld een motor uit 1932, waar er maar 250 van gemaakt zijn. Die vind je niet meer. En de verhalen die erbij hoorden, dat krijg ik nooit meer terug.” Na de brand is Bielleman beperkt opnieuw begonnen met zijn verzameling. Maar niet meer zoals voor de brand, hij speurt nu vooral naar motorfietsen waar een mooi verhaal achter zit. “Tijdens mijn verlof heb ik gelijk wat zaken kunnen regelen. Contact opnemen met de verzekering en een aannemer regelen voor de herbouw. We hebben ook zo veel hulp gehad in die tijd. Toen ik weer terugging
respect voor die jonge jongens daar. Voor hun werk en ook voor hoe ze hun ervaringen verwerkten. Zonder veel bravoure werd daaraan een plek gegeven. Er werd veel gepraat onder- ling. Zelf vond ik het vooral mooi om met zoveel mensen contact te heb- ben, ook met Afghanen. Ik probeerde ze open en eerlijk te benaderen, dan krijg je dat meestal wel terug.” Biel- leman besloot begin dit jaar om te stoppen bij CIMIC. “Ik heb er lang over gedubd, maar uiteindelijk heb ik toch moeten toegeven dat ik fysiek niet meer mee kan komen zoals dat zou moeten. Maar anders had ik best nog eens op uitzending gewild.”
Over zijn ervaringen in Afghanistan schreef Reinder Bielleman Een reservist in Uruzgan (ISBN 9789059742369).
JULI-AUGUSTUS 2015
21
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65