Checkpoint Barry
Verlof I
k had recht op een maand ver- lof, waarvan ik twee weken heb verbruikt. En dat was meer dan genoeg. Die twee weken in Neder- land duurden me al veel te lang en ik en een maat vlogen terug om de laatste reden waarom je terug wilt vliegen: voor de begrafenis van een kameraad. We vlogen vanaf vliegveld Sarajevo, achterin een transportvliegtuig, samen met de doodskist. Het was een schrale troost en geruststelling dat ze niet alleen in de buik van dat vliegtuig lag. Het ontvangstcomité in Eindhoven bestond uit een eerder teruggereisde kameraad en zijn ouders. Bij hen heb- ben we de eerste week doorgebracht. De gastvrijheid was hartverwarmend. We hebben zelfs nog carnaval gevierd, ‘verkleed’ in ons uniform. Het was de wereld op zijn kop, passender had het niet kunnen zijn. Ik koester de herinne- ring aan het gevoel van vriendschap en verbondenheid dat als elektriciteit om ons heen hing. De vonken vlogen eraf. De avond had eeuwig mogen duren, daar in die feestzaal. We vierden het leven.
De tweede week, na de begrafenis, gin- gen we naar Amsterdam, om de rest van de tijd door te brengen op de studenten- kamer van een andere vriend. Uit te zit- ten is wellicht een betere term, in mijn geval. Ik kon niet wachten om terug te
waren de nieuwen. Ze hoorden er niet bij, maar tegelijkertijd gold dat ook voor ons. Het kamp was niet langer van ons alleen. Uiteindelijk moest er een com- pagniesorder worden uitgevaardigd die het sarren en zingen van vervelende liedjes verbood.
Een tweede keer op verlof wilde ik niet meer. Ik wilde alles meemaken en overal bij zijn, vooral bij mijn kameraden. Het enige verlof waar ik nog voor zou teke- nen, was het groot verlof.
zijn bij mijn kameraden in Bosnië. Daar lag mijn hart, bij hen en die oorlog. Nederland was als een droom. Het echte leven, mijn echte leven, speelde zich ergens anders af. ’s Avonds keek ik naar de journaalbeelden en zag plekken waar ik een week eerder zelf nog had rond- gelopen. Voor het eerst in mijn bestaan had ik heimwee.
En zoals ik daarnaar terugverlangde, zo verlangde mijn moeder ernaar mij te zien. Maar ik ging niet naar huis, bang als ik was voor het onvermijdelijke afscheid. Uiteindelijk ben ik één dag thuis geweest, even snel op en neer met de trein. Ik deed het om mijn moeder te beschermen, maar misschien was ik het zelf wel die bang was. Bang om me te hechten, bang dat ik het afscheid niet aan zou kunnen. Als je niks hebt, kan je ook niks verliezen.
Voor het
eerst in mijn bestaan had ik heimwee
Ergens in die periode zou het sexy model Monique Sluyter ons kamp komen bezoeken, om als een Neder- landse Marilyn Monroe de troepen te vermaken. Maar helaas, de situatie was te gevaarlijk en dat spekje ging aan ons bekje voorbij.
Na vier maanden begon het roteren. Een voor een vertrokken mijn kameraden, om vervangen te worden door onbe- kenden. Jongens en meiden die geen idee hadden van onze belevenissen en de onderlinge band. Dat leek in ieder peloton zo te zijn. De sfeer in de bar was soms ronduit grimmig te noemen. Je had ‘wij’ en je had ‘zij’. De nieuwen
JULI-AUGUSTUS 2015 19
Op Schiphol wachtte ons een drukke ontvangst en eenieder van ons ging op in zijn eigen welkomstfeestje. Afscheid nemen gebeurde haastig en een voor een stapten we terug in ons oude leven. Op weg naar huis keek ik, zwijgend vanaf de achterbank, naar buiten en verwonderde me over de vreedzaam- heid van het Nederlandse leven van alledag – iets wat zes maanden daarvoor nog de gewoonste zaak van de wereld had geleken.
Barry Hofstede maakte van november ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel)schrijver. Hij schrijft over uiteen- lopende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. In 2013 verscheen zijn eerste boek, NL-Peacekeeper. Daarnaast is hij hartstochtelijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meegemaakt tijdens zijn uitzending.
Column
Foto: Birgit de Roij
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65