van Mas Massizzo
De commando-overdracht op 4 oktober 1966 van de afdeling aan boord van logementsschip
Hr.Ms. Schorpioen. In het midden officier Marva der tweede klasse oudste categorie Mas Massizzo. Rechts naast haar hoofdmarva-hofmeester der eerste klasse A. van Alphen. Foto: NIMH
nuchter over. Toch dacht de rest van de wereld daar anders over, er was enorme belangstelling in zowel binnenlandse kranten als in media in onder meer België, Frankrijk en Amerika. In het Leidsch Dagblad stond in december 1966 een inter- view met haar. Daarin zegt ze: ‘Het heet wel, dat je eerst militair moet zijn en dan vrouw, maar persoonlijk zeg ik liever: je moet er in de eerste plaats aan denken vrouw te blijven, ook al ben je militair. Ik vind trou- wens dat je als vrouw net zo goed militair kan zijn als een man. Het is gewoonweg een kwestie van bevelen uitvoeren, van je kunnen aanpassen aan opdrachten. Ik heb in het mili- tair zijn nog nooit een belemmering in het vrouw zijn gevoeld.’ De Schorpioen was het logement- schip voor de vrouwen van de Marva dat in de haven van Den Helder lag. De marva’s sliepen op
het schip en gingen ’s morgens van boord om te werken aan de wal. Mannen waren op het schip niet toegestaan. Massizzo vertelt dat er ‘verdacht’ vaak schepen voorbijkwa- men, waarbij de bemanning een halt en front maakte op het dek. “En dan riep ik de meisjes ook weer allemaal naar boven om te groeten. Sommige schepen kwamen vaak voorbij”, zegt ze met een glimlach.
Reizen Na twee en een half jaar op de
Schorpioen werkte Massizzo onder meer nog voor de NATO in Brussel. Ze kon bij de marine blijven werken omdat zij nooit getrouwd is geweest. Destijds was het gebruikelijk dat vrouwen de Marva verlieten als ze gingen trouwen. “Ik had wel de mogelijkheden, maar ik heb nooit ja gezegd”, zegt ze. “Ik weet eigenlijk niet waarom. Ik heb genoeg aanzoe-
ken gehad. Het is zo gelopen.” Tijdens haar werk heeft ze al veel van de wereld gezien, maar ook daarna heeft ze altijd veel gereisd. Ook samen met haar partner, oud- viceadmiraal Eric Roest. Ze waren 25 jaar samen, tot zijn overlijden twee jaar geleden. “We leerden elkaar kennen bij de marine. Hij heeft me later verteld dat hij toen al een oogje op mij had omdat ik rood haar had. Dat vond hij leuk. Veel later raadde iemand mij aan om eens naar de bijeenkomsten van marine- officieren in De Witte in Den Haag te gaan. Daar zag ik zijn naam op de ledenlijst en toen heb ik hem een e-mail gestuurd.” Samen hebben ze veel gereisd, ze gingen onder meer naar de Noordpool, maar ze bezoch- ten ook samen veteranenbijeenkom- sten. “We hebben lief en leed gedeeld en een mooie tijd gehad. Ik mis hem nog steeds.”
oktober 2017 53
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
