Mirjam Grandia in Afghanistan. Foto: privécollectie Mirjam Grandia
huilen dat hij kinderen heeft en hij gilt: ‘RPG incoming!’ De Afghaanse militairen rennen even verderop ongecoördineerd en onverschrokken rond, op zoek naar de talibanstrij- ders. “Tussendoor, midden in de strijd, kwamen ze langs om even te zwaaien of om een buitgemaakte tulband te laten zien, om vervolgens lachend weer in het strijdtoneel op te gaan. Dat was bizar. Een compleet zootje.” Tijdens het gevecht blijft Grandia extreem kalm en geconcentreerd. Ook wanneer het heftiger wordt en er raketten op hen afgevuurd wor- den. Na een drie uur durend gevecht besluit de missieteamcommandant om het gevecht af te breken. Het is duidelijk dat zonder luchtsteun de talibanstrijders niet uitgeschakeld kunnen worden. De Humvees verza- melen zich en de terugtocht wordt ingezet. Grandia is blij dat ze goed heeft gefunctioneerd tijdens het gevecht en dat er geen gewonden zijn gevallen. Van haar gunner krijgt ze een compliment. De rest van de groep verkeert in euforische stem- ming en eenmaal terug op de basis komen de sterke verhalen bij de Amerikanen los. “Alsof ze allemaal talibanstrijders hadden omgebracht.
Daar kon ik helemaal niets mee.” Later ontdekt ze dat ze in de rappor- tages van de Amerikanen helemaal niet voorkomt. “Bij die Amerikanen is female combat toch taboe, een aantal van hen was ook vijandig naar mij toe, ik denk dat dit daar- mee te maken heeft. Het besef dat je op sociale patrouilles ook vrouwen bij je moet hebben, hadden ze niet.”
Deadly Embrace Nu ze zelf kinderen heeft, zou Gran-
dia gevechtsacties niet meer ‘zelf opzoeken’: “Ik begrijp die man die gedurende het gevecht naast mij in de Humvee heeft zitten huilen over zijn kinderen wel iets beter.” De kans dat ze weer in zo’n situatie terechtkomt, is sowieso gering. Onlangs is zij op het ministerie van Defensie aangesteld als landenoffi- cier voor de regio’s Midden-Oosten en Noord-Afrika, zij is onder meer aanspreekpunt voor Defensieatta- chés. Ooit begon ze bij Defensie als bedrijfsjournalist en ze zette in Bos- nië samen met een collega het mili- taire blad SFORmatie op. “Toen kon ik heel Bosnië doorkruisen.” Gran- dia verruilde al snel haar specia- lisme voor een nieuwe, te weten CIMIC. In 2003 en 2004 werd ze als
liaisonofficier naar Kabul uitgezon- den en in 2006 ging zij als civiel militair planner naar Kandahar. Na diverse andere functies kreeg ze in 2010 een onderzoeksplaats aan de Nederlandse Defensie Academie om onderzoek te doen naar de besluit- vorming over de inzet van de krijgs- macht in Zuid-Afghanistan in het Verenigd Koninkrijk en in Neder- land. In haar proefschrift Deadly Embrace? Besluitvormers in een onontkoombare valstrik schetst zij een alarmerend beeld van hoe de Nederlandse militaire top vooruit- liep op de politieke besluitvorming. Nadat Grandia haar promotieonder- zoek met een fellowship aan de uni- versiteit van Oxford had afgerond, was ze twee en een half jaar werk- zaam als CIMIC-planner op het NATO Joint Forces Command Napels waar ze tevens vier maanden als NAVO-adviseur werd uitgezon- den naar Ethiopië. Op z’n minst een opmerkelijke carrière.
Mirjam Grandia spreekt op de Veteranenlezing, zie pag. 51. Haar verhaal De Vuurdoop is opgenomen in het veteranenboek We missen een man (Kerckeboschboek Zeist, ISBN 9789067205306)
oktober 2017 15
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
