toren. Ik gaf bij de groepscomman- dant aan dat ik wilde gaan zoeken, hij had dat gevoel ook. En toen vond ik er één.”
Jos Over het absolute dieptepunt van
Searchen in Uruzgan. Op rechts Bas Govers, links zijn groepscommandant.
van daaruit de patrouilles en colon- nes te ondersteunen. Govers zat als boordschutter natuur- lijk op een voertuig, maar heeft halverwege zijn uitzending aange- geven deels te willen switchen naar het searchen naar bermbommen met detectoren. “Ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt. Je loopt wel tientallen kilometers met een metaaldetector zonder dat je iets vindt. Dagenlang, wekenlang. Tótdat je wel iets vindt. Dat was het hoog- tepunt van mijn uitzending. Dat is waarvoor je getraind bent als genist. Ik had trouwens nergens anders willen werken dan bij de genie. Het mooiste werk dat er is!” Hij vertelt dat je bij het searchen leert luisteren naar je gevoel. “We waren onderweg in colonne. En ineens werd het heel rustig, er waren geen kinderen op straat. Die informatie combineer je met je locatie en allerlei andere fac-
zijn uitzending durft hij ook te ver- tellen, al is dat lastiger. “Dat is het ongeluk van Jos.” Govers en Jos ten Brinke begonnen tegelijk aan de opleiding tot chauffeur en gingen met dezelfde compagnie in 2008 naar Uruzgan, Ten Brinke als sap- peur. Soldaat 1e klasse Ten Brinke zat in een andere groep genisten, die ook op en af op Kamp Holland zat en buiten de poort was. Op 7 september 2008 reed een YPR op een bermbom. Ten Brinke kwam daarbij ter plekke om het leven. “Wij waren op Kamp Holland en hoorden dat er iets was gebeurd. Beetje bij beetje kregen we meer informatie. We hoorden dat er iemand was overleden en later begrepen we dat het mogelijk een genist was, een van ons dus. Ik vind het moeilijk om me alles precies te herinneren, misschien heb ik ook zaken verdrongen.” De groep van Govers werd aangewe- zen om het lichaam en het voertuig te bergen. Er werd vooraf gevraagd of er iemand was met een persoon- lijke band met Ten Brinke. “Ik heb aangegeven dat hij een goede vriend van me was op het werk en toen hebben ze mij achtergelaten. Het heeft heel lang geduurd voor- dat ik kon inzien dat dit een goede beslissing was, voordat ik het kon accepteren. Het was niet goed als ik bij de berging was geweest, maar voor mijn gevoel liet ik mijn groep in de steek op een voor hen afschu- welijk moment. Ik heb dat ook naar hen uitgesproken en zij vinden het onzin. Maar zo voelt het voor mij.”
Filmen Govers gebruikte zijn uitzendtoelage
om een opleiding in de richting van camera en montage te volgen en zo van zijn hobby zijn beroep te maken. Inmiddels werkt hij als zelfstandig editor. Met de documentaire over Uruzgan combineert hij zijn werk met zijn verleden bij Defensie. Zoals hij andersom ook uren filmmateri- aal maakte toen hij op uitzending was. Die beelden wil hij ook in de documentaire verwerken. Uruzgan was een van de eerste missies waar- bij militairen massaal smartphones
meenamen waarmee ze konden filmen. Het NIMH verzamelde al het een en ander dat hij mag gebruiken. “De regisseur en ik willen niks in scène zetten, maar alleen beelden van daar gebruiken. Het effect is dat je meekijkt met de militair, dat is de kracht van de documentaire. Het moet voelen alsof je erbij bent.” Want dat vindt hij belangrijk: de missie in beeld brengen. Laten zien hoe het was. “Ik zie op social media dat sommige Uruzganveteranen onbegrip voelen als het over hun missie gaat. Mensen zeggen: het kost alleen maar geld, het heeft geen nut, het is niet onze oorlog. Dat is pijn- lijk, alsof ze niet achter je staan.” Dat komt volgens hem door onwe- tendheid, mensen hebben er geen goed beeld bij. “Het enige wat er naar buiten kwam via de media was het negatieve nieuws, terwijl er ook goede dingen gebeurden. Het begon als een wederopbouwmissie en het werd meer een meer een vechtmis- sie. Maar we zijn nooit gestopt met de wederopbouw. We gingen ook om de bevolking te helpen en de wereld veiliger te maken. Dat wil ik laten zien. Voor de militairen die erbij waren, maar ook voor diegenen die er niet bij waren. Dat je weet waar je land mee bezig was.”
Alles goed? Voor de documentaire Alles
goed? is Bas Govers nog op zoek naar Uruzganveteranen die zelf gefilmd hebben op uitzending. “Velen hebben nog wel ergens een stoffige harde schijf liggen. Zonde als daar niks mee gebeurt!” Daarnaast vraagt hij Uruzgan- veteranen met bijzondere uitzendverhalen om zich te melden. Dat kan gaan om een positieve of negatieve gebeurtenis die je leven ver- anderd heeft (een bijzondere vriendschap, het vinden van je passie, maar ook gevechts- ervaring of PTSS) of bijvoor- beeld om een grappige of ontroerende anekdote.
Kijk voor meer informatie op
www.alles-goed.nl.
maart 2018 53
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
