Veteranen met een missie
Ervaring
een vlag om je te beschermen. Je observeert het, je registreert het – zelfs beter door de adrena- line – en je realiseert je dat je er op dat moment niets mee kunt. Als je iets doet, ben je er zelf geweest. Ik vergeet het nooit meer: het beeld, het geluid, maar vooral de reuk.” Na de kerstdagen van 1992 laaide de burgeroor- log in het land weer op, ook in het werkgebied van Richters. Ondanks het uitdrukkelijke ver- bod van de VN groeven Richters en zijn collega schuttersputten om aan inkomend mortiervuur te ontkomen. Uiteindelijk lag de VN-post door de opmars van het regeringsleger volledig geïsoleerd. Evacuatie van buitenaf was uitge- sloten. Richters en zijn collega besloten om, met alle risico’s van dien, een evacuatiepoging te wagen naar het VN-kamp in Benguela. Het werd een tocht door een niemandsland vol mijnen, gewapende kindsoldaten en rebellen. “Dwars door dood en verderf. We zijn letterlijk over lijken van omgekomen strijders gereden.” Kort voor vertrek streek hij de gescheurde en door de zon verkleurde vlag van zijn post. Die is nu onderdeel van de collectie van het Leger- museum. Ze kwamen heelhuids aan in Bengu- ela. Met de inkrimping van de missie ging ruim de helft van het aantal militairen voortijdig terug naar Nederland, onder wie Richters. “Ik was ruim twee maanden weg geweest, maar mijn vrouw herkende me nauwelijks. Er waren kilo’s af en ik was redelijk getraumatiseerd. Ik heb wat afgehuild in die tijd.” Hij vervolgt: “Maar ik had dit voor geen goud willen missen. Het is een wezenlijk onderdeel van me gewor- den. Dat ik het heb overleefd, is nog steeds een godswonder. Ik ben trots op mijn medaille, want daar heb ik echt iets voor moeten doen.”
Diezelfde trots voelt hij voor de medaille die hij na tien jaar werk voor het Rode Kruis vorig jaar december kreeg opgespeld. “Daar heb ik hier wat voor gedaan.” Zo was er in 2002 nau- welijks nog iets op computergebied. “Vrijwil- ligers werden opgebeld of kregen een brief. Nu gaat het meeste via mail. Je neemt je ervaring en kennis mee en zet die in bij deze organisa- tie.” Hij voegt eraan toe dat het Rode Kruis hem overal ter wereld naar toe zou mogen sturen. “Ik zou het geweldig vinden. Maar het gaat niet gebeuren: ik word te oud voor de organisatie.” Hij had verder in de beginperiode wat proble- men met het feit dat hij af en toe wat autoritair overkomt. “Ik heb geleerd mij op te blazen van 1 meter 70 tot 2 meter. In Angola heb ik daar alleen maar plezier van gehad. En ook nu werkt dat nog.” Hij geeft een recent voorbeeld van een situatie tijdens een rondreis in Israël. “We zouden Palestijns gebied in gaan, maar werden tegengehouden bij een Israëlische roadblock. Met mijn burgerpaspoort in een mapje met camouflage-opdruk, ooit gekregen van een militaire vakbond, vroeg ik de commandant te spreken. Ik legde uit wie ik was en wat ik wilde en het probleem was opgelost.”
Bart Richters pakt de VN- jeep in voor het definitieve vertrek van de post op 13 januari 1993.
Linkerfoto: bij een tempe- ratuur van ruim 40 graden Celsius graaft Bart Richters aan de schuttersput. Hij zou hier twee nachten in door- brengen.
Rode Kruis
Wie: Bart Richters Wat: voorzitter Rode Kruis Weert Waar: Limburg Wanneer: 2002 tot heden
Contact: Bart Richters, tel: 06-51054557, e-mail:
info@rodekruisweert.eu, website:
www.rodekruisweert.eu
JULI-AUGUSTUS 2013 45
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64