This page contains a Flash digital edition of a book.
Ooggetuige


naar Soekaboemi. De vader van een van de meisjes was daar dokter. De reis ging met een 3-tonner met een gewapende militair erbij. “Ze zeiden: ‘Als er onderweg geschoten wordt, dan gaan jullie maar plat op de vloer liggen.’ Nu denk ik wel eens: was ik toen niet bang? Eigenlijk niet, geloof ik. Ook heeft Jenny eens een brief met een uitnodiging voor ons gefingeerd. We wilden zo graag naar Bandoeng, dus deden we alsof iemand ons uitgenodigd had. De reis ging door de Poentjak pas. Dat was prachtig. Misschien was het gevaar- lijk, maar daar stonden we niet bij


Marva Fransje van Straten in Nederlands-Indië. Foto: privécollectie Francine Cools-van Straten


stil. Nu denk ik wel eens bij mezelf: wat heb ik een risico’s gelopen. Maar je bent jong en je wilt wat. We heb- ben het er nog wel eens over met de marva’s, dat onze moeders ons zomaar lieten gaan. Dat getuigt van vertrouwen. Of zou het toen al zo zijn geweest van: ik ga toch?” Cools zegt dat ze een heerlijke tijd heeft gehad bij de MARVA. “We heb- ben veel plezier gehad. De band tus- sen de marva’s was zo sterk en dat is nog steeds zo. Dat wat ons bond, was dat we alleen elkaar hadden. Je had weinig contact met het thuisfront.” Naast het werk konden de marva’s tochten maken buiten Batavia, naar de bioscoop of dansen in Hotel Des Indes. Soms was er tijd voor een vriendje. “Je moest zorgen dat je een vriendje had, anders kwam je ner- gens”, zegt Cools lachend.


Veteraan


Francine Cools-van Straten tijdens de Dodenherdenking op de Dam op 4 mei 2009. Foto: privécollectie Francine Cools-van Straten


46 JUNI 2013


In mei 1948 keerde Cools terug naar Nederland. “Ik ging de dienst uit, ik was zo aan de vrijheid in Indië gewend. Ik vond het niks in Neder- land.” Ze heeft daarna verschillende banen gehad. “Overal waar ik ging solliciteren, vertelde ik dat ik twee jaar in Indië had gezeten bij de marine. Dan hoefde ik niks meer te zeggen, dan had ik de baan. Dat asso- cieerden ze blijkbaar met discipline.” Ze werkte onder meer bij Hotel Krasnapolsky en het American Hotel op de receptie en bij het Amstel Hotel als restaurantcaissière. “Dat waren mooie tijden. In het Amstel ontmoette ik mijn man. Ik ben getrouwd vanuit het American Hotel en op de receptie waren mensen van alle drie de hotels aanwezig.” De Indiëveteraan is lid van Ex-Act KM, de vereniging voor ex- en actief dienende vrouwelijke militairen van de Koninklijke Marine. Namens de vereniging legt ze de krans tijdens de Indiëherdenking in Roermond. Ze is altijd aanwezig in Wageningen op 5 mei en op veteranendag, al kan ze tot haar grote spijt niet meer meelo- pen met het defilé. Ook heeft ze in het erecouloir gestaan op de Dam op 4 mei en tijdens de koninklijke begrafenissen. “Het is wel eens voor- gekomen dat iemand zei: ‘U heeft uw medailles aan de verkeerde kant opgespeld. Die van uw man moeten rechts.’ Dan leg ik altijd uit dat het mijn eigen medailles zijn, dat ik zelf veteraan ben!”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64