Tekst: Wout de Bruijne Beeld: De Beeldredaktie/Gerlinde Schrijver


051


bijdrage in het gevecht tegen de nare ziekte te kunnen leveren. Ik vond het veel moeilijker om thuis te zitten en dit soort nieuwsberichten te zien. Door dat nieuws vroeg ik me, voordat ik naar mijn werk ging, af in welke situatie ik daar zou belanden. Maar als ik er dan was, bleken de verontrustende kranten- koppen vaak anders dan de meevallende realiteit van de praktijk. Natuurlijk was het wel heel druk, gebeurden er vrese- lijke en verdrietige dingen en waren er casussen zoals beschreven, maar we konden het wél aan.” Volgens Jessica lukte dat ook omdat


er in haar ziekenhuis veel ervaren personeel rondliep. “Ondanks de onbe- kende nieuwe ziekte wisten we wat we moesten doen. Op de ic zie je natuurlijk vaak de heftigste casussen en daarmee kunnen wij goed omgaan. We kennen de handelingen, we doen ze al jaren. Bij ons allemaal stond voorop dat we op welke manier dan ook, saamhorig ons steentje wilden bijdragen in de strijd tegen de pandemie. De situatie was hef- tig, er vielen collega’s uit en ook ik zat er op momenten flink doorheen. Maar we wilden geen medelijden omdat we niet krachtig genoeg zouden zijn ofzo. We klaarden de klus en we leerden veel bij wat ons werk nog interessanter maakte.


Van die positieve gedachten vond Jessica weinig terug in nieuwsberichten. Ze wilde tegenwicht bieden, meer nuan- ceren en laten weten wat háár ervarin- gen waren. De verpleegkundige besloot zelf te gaan twitteren en deed dat onder de twitternaam About a (Intensive Care) Nurse. “Ik wilde met die naam privé en werk wel strikt gescheiden houden.”


mijn werkgever’


Dat bleek een verstandige keuze. “Virus- wappies, antivaxers, andersdenkenden, ik weet niet hoe je ze moet noemen, die – vooral tijdens de eerste golf – mijn twitterberichten lazen, waren het ermee oneens. Dat zogenaamde virus waarover ik schreef, bestond immers niet? Ze gingen heel ver in hun afkeu- ring. Plaatsten scheldkanonnades en probeerden mijn naam, adres en werk- plek te achterhalen om ‘mij iets aan te doen’. Jessica vond het zeer bedreigend maar ging door. Ik moest excuses maken


‘Ik twitter niet uit naam van


voor mijn ‘fakeberichten’ anders zou het me spijten. Dat heb ik nooit gedaan.” Nog steeds, zoveel later na de eerste


golf, ziet Jessica dat verpleegkundigen of artsen door bepaalde uitspraken op Twitter worden ‘overspoeld met lelijke reacties van mensen die het met hen oneens zijn. “Er zijn er die het zelfs lukt werkgevers op te bellen met de vraag of zij wel weten wat voor een onwaarhe- den hun werknemer twittert. Ik twitter niet uit naam van mijn werkgever. Niet omdat ik denk dat ik iets niet goed zou doen, maar ik wil mijn werkgever er per se niet mee belasten.” ‘Knettergek’ noemt Jessica sommige


‘andersdenkenden’. “Die proberen je echt te breken. Ze willen je het liefst thuis opbellen en in discussie gaan of uitschelden. Dat is ze bij sommige collega’s ook gelukt.” Het is volgens Jessica maar een heel


kleine hardnekkige minderheid, die zover gaat. “Als ze te dichtbij komen, stop ik met twitteren, dat heb ik er niet voor over. Lachend: “Maar mijn mooie baan in het ziekenhuis pakken ze deze nurse niet af.”


<


De achternaam van Jessica en de plaats waar zij werkt, zijn bij de redactie bekend.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124