042 Interview


Tekst: Wout de Bruijne Beeld: De Beeldredaktie/ Eelkje Colmjon


Streetwise


Straatdokter Marlieke Ridder is teamleider van het Stedelijk Daklozen Team in Rotterdam. Zij ziet grote maatschappelijke veranderingen terug in de spreek- kamer. Nu is de woningnood groot en belanden jonge- ren op straat. “De overheid moet het woningtekort meer gaan behandelen als een noodsituatie.”


D


e dokter is klein, oogt vriendelijk en is een vrouw. “Het is bij mijn werk een voordeel om geen flinke vent te zijn”,


lacht Marlieke Ridder (35). “Mensen zijn minder bang als ík voor ze sta en daar- door zijn ze opener.” Zojuist heeft de straatdokter mij tele- fonisch haar uiterlijk beschreven. “Maar het is ook weleens een nadeel, bijvoor- beeld bij agressieve, verwarde daklozen. Daarom zijn wij altijd met zijn tweeën of met politiebegeleiding als we echt hommeles verwachten. Overigens werkt een de-escalatiegesprek ook in dat geval toch het beste.”


Ridder kan het weten. Ze is bijna vijf jaar lang, drie dagen per week straatdok- ter in metropool Rotterdam. Ze werkte eerder als verslavingsarts en tijdens haar specialisatie tot huisarts leerde ze de ‘taal van de straat’ van Marcel Slockers, die al 35 jaar straatdokter is. Inmiddels is Ridder twee jaar teamleider van het Stedelijk Daklozen Team Rotterdam. Haar patiënten zijn over het algemeen daklozen, bankslapers (mensen die bij anderen thuis op de bank slapen, red.), werk- en adresloze Oost-Europeanen en illegalen, of ongedocumenteerden zoals de straatdokters ze liever noemen. In


regio Rotterdam schat Ridder hun aantal op zo’n tienduizend in totaal. “Het laat zich moeilijk tellen zonder vaste verblijf- plaats.”


Even terug naar het begin. Marlieke Ridder maakte de keuze voor haar werk tijdens haar studie geneeskunde. “Ik ging eerst richting interne en vervolgens richting ic, maar gaandeweg groeide de gedachte dat ik een baan met meer con- tact met mensen wilde, zoals huisarts. Daarvoor wilde ik eerst ervaren of de, zeker in de Randstad, veelvoor- komende casussen van verslaving en psychiatrie mij wel zouden liggen.” Daarom werkte Ridder eerst een jaar in de verslavingskliniek Brijder in Den Haag. “Mooi, maar moeilijk. Ik vond het frustrerend dat ik sommige patiënten drie tot vier keer per jaar zag terug- komen met hetzelfde probleem. Vooral verslaafde daklozen zagen we terug. Logisch, drong het tot me door; hoe blijf je gemotiveerd als je niet eens een eigen veilige plek hebt om je terug te trekken?”


De arts raakte tijdens haar werk bij Brijder steeds meer geïntrigeerd door de groep thuis- en daklozen. En als ze op een congres over hun specifieke zorgvraag Marcel Slockers ontmoet, kan ze tijdens haar specialisatie tot huisarts


drie maanden meelopen bij deze gepok- te en gemazelde straatdokter; ze leert er veel over het vak. “Je ziet meer van ziektes die je bij je opleiding alleen in boeken tegenkomt. Mensen komen niet als het niet belangrijk is, ze hebben een groot incasseringsvermogen en andere prioriteiten. Waar vind ik wat te eten, waar scoor ik mijn shot, waar slaap ik vannacht? En dus lopen ze ook langer door met aandoeningen. Een straat- dokter ziet veel uit de hand gelopen infecties, komt vaker tbc tegen en krijgt te maken met kanker op minder voorko- mende plaatsen als de mond en de anus, oftewel de plekken waar chemische middelen binnenkomen en vertrekken. Verder op de lijst vaak verwondingen door vechten, vallen en aanrijdingen door een auto.” “Overigens”, voegt Rid- der eraan toe, “alle noodzakelijke zorg kan vergoed worden, voor iedereen, ook zonder verzekering of rechten. Daar zijn subsidieregelingen voor vanuit VWS, dus elke arts kan deze doelgroep helpen.” Thuislozen zijn volgens Ridder veel eerder oud dan anderen. Door langdurig leven onder stress, verschijnen ouder- domskwalen vroeger. Bij een onderzoek- je van Marcel Slockers in de havenstad bleken dakloze mannen 11 jaar en vrou- wen 16 jaar eerder te overlijden.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124