gaan. Hij was aangesloten bij een MMA-team uit Miami, de Black- zillians, en trainde en vocht een jaar in Amerika. “Daar is alles groot. In de sportschool waren veertig wed- strijdvechters om mee te trainen. Dat is anders dan in Nederland, waar je eerst een rondje moet bellen om tien man bij elkaar te krijgen. Het is daar ook veel op tv.” Na een moeilijke periode keerde hij terug naar Nederland en kwam terecht bij Mikes Gym. “Daar heb ik het weer opgebouwd en ging het beter. Ik heb nog een aantal mooie titels behaald.” Zo werd hij in 2014 kam- pioen van de Kroatische FFC en verdedigde die titel twee jaar met succes. “De sport heeft me op plaat- sen gebracht waar ik anders nooit zou zijn gekomen. Brazilië, China, Rusland, Slovenië. Het zijn allemaal bijzondere ervaringen.” Over de vraag waarom je kiest voor het risico om klappen te krijgen, moet hij even nadenken. “Het is moeilijk te zeggen. Het gevoel van winnen is super. Dat heeft me ooit aangetrokken. Een zakenman is ook blij als hij na veel netwerken een deal sluit. Voor mij is het mooi om
na hard trainen te winnen. Je staat daar met je arm omhoog, mensen juichen. Dat geeft een kick.” En de blessures dan? “Ik heb weinig blessures gehad. Natuurlijk wel- eens ogen kapot, hechtingen, rib
keer per dag, zes dagen in de week. Ik lette op mijn voeding, ging op tijd naar bed. Ik ging tot het uiterste. Ik heb er nooit spijt van gehad, maar het is mooi geweest.”
Staring’s Gym Tijdens de periode waarin hij pro-
‘Ik heb er heel veel voor moeten laten’
gebroken, hand gebroken. Gelukkig geen grote dingen”, zegt hij met een grijns. “En bij andere sporten heb je net zo goed kans op blessures.” Toch merkt hij nu wel dat hij ouder wordt, hij houdt het trainen minder lang vol en herstelt minder snel. Daarom zoekt hij nu naar een datum voor een afscheidsgevecht. “Het wordt ook steeds moeilijker om de moti- vatie op te brengen om alles ervoor opzij te zetten. Ik heb er heel veel voor moeten laten, ook in mijn soci- ale leven. Ik trainde keihard, twee
fessioneel vechter was, werkte hij in de avonduren al als coach en perso- nal trainer. Nu runt hij sinds twee jaar Dion Staring’s Gym, waar hij ook een aantal jongens van de nieuwe generatie vechtsporters traint. “Er zijn er zeker een paar met talent. Twee vechten ook al in het buitenland. Maar ze hebben nog niet allemaal de motivatie om er alles voor opzij te zetten en tot het uiter- ste te gaan.” Hij geeft ook groepsles- sen en personal training. “Ik heb nu iemand in training uit het bedrijfs- leven, die heeft het helemaal gevon- den hier. Dat vind ik mooi, als iemand zo enthousiast is. Ik kan daarmee ook de vooroordelen weg- nemen die mensen soms hebben over de vechtsport. Het is niet alle- maal crimineel en gevaarlijk.”
www.dionstaring.nl
54
januari-februari 2018
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
