Stephanie Verhoef tijdens haar uitzending naar Afghanistan. Foto: privécollectie Stephanie Verhoef
ook een enorme terugval gehad. Fysiek was het nog niet wat het moest zijn, maar psychisch ging het ook niet goed.” In gesprekken met psychologen zegt ze altijd dat het prima met haar gaat, totdat ze drie maanden intern therapie krijgt en de schijn niet langer kan ophouden. De diagnose PTSS wordt gesteld. Steeds meer groeit het besef bij haar dat ze geen militair kan blijven. Omdat ze het gevoel heeft dat ze iets af moet maken in Afghanistan, wil ze graag nog één keer terug. “Het was niet klaar. Ik heb het aangekaart bij mijn re-integratiebegeleider en het mocht. Ik wilde het graag zelf afsluiten.” Samen met de anderen die gewond raakten bij de aanslag gaat ze in januari 2014 terug. “Dat leverde natuurlijk ook stress en angst op, maar ik ben goed begeleid. Voor mij was het een afsluiting. Daar werd het me wel duidelijk dat het pak echt uit moest.”
Mooie tijd In 2011 is ze gestart met een hbo- opleiding Human Resource Manage- ment en als de brief op de mat valt dat
ze de dienst per 1 september 2014 moet verlaten, is al duidelijk dat ze op Oirschot kan blijven in een P&O-functie. Maar wel als burger. “Toen ik het zwart op wit zag, hield ik het niet droog. Ik had altijd gedacht tot mijn pensioen militair te blijven. Het deed pijn om het pak uit te moeten trek- ken, het zit in mijn hart. Ik ben er heel bewust mee bezig geweest hoe ik het af wilde sluiten. Voor- afgaand aan 1 september ging ik al deels in burger naar mijn werk om te wennen. De laatste dag heb ik heel bewust thuis mijn pak aangetrokken en ben ik met mijn vriend en een vriendin naar Oirschot gegaan om symbolisch afscheid te nemen.” Natuurlijk wordt ze juist in Oirschot geconfronteerd met wat niet meer kan: militair zijn. “Oirschot is mijn tweede thuis en die verbondenheid voelt fijn. Bij ceremonies vind ik het lastig dat ik mijn uniform niet aan kan. Als ik colonnes de poort uit zie gaan, dan steekt dat wel. Ook al ben ik wel erg blij met mijn baan. Ik kan
de mooie herinneringen nu koeste- ren. Ik kijk terug op een hele mooie tijd als militair.” Ze is positief over de begeleiding die ze van Defensie kreeg in het re-inte- gratieproces. “Ik hoor ook wel eens anders, maar zo heb ik het niet erva- ren. Ik ben wel van mening dat je ook zelf om hulp moet vragen en die moet accepteren. Ik heb lang mooi weer gespeeld in de gesprekken met psychologen, maar uiteindelijk moet je ook zelf iets ondernemen.” Inmiddels is Verhoef re-integratie- begeleider op Oirschot. Ze begeleidt langdurig zieken. Sommige militai- ren kunnen re-integreren binnen Defensie, anderen moeten of willen de dienst uit en gaan als burger aan de slag. “Niet iedereen heeft daar moeite mee, maar sommigen wel en dan helpt het wel dat ik me daar iets bij voor kan stellen. Wij begeleiden ze naar werk en kijken wat ze wil- len, wat ze kunnen en wat ze nodig hebben aan eventuele opleidingen of stages. We proberen mensen die dienstongeschikt zijn ook enthousi- ast te krijgen voor de kansen die er zijn buiten Defensie.”
oktober 2016 39
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65
