This page contains a Flash digital edition of a book.
Het koningshuis staat bij mij hoog in het vaandel, maar ik vind wel dat Zijne Majesteit goed op de hoogte moet zijn van het Morgenstervlagverbod. De vlag die zijn grootmoeder aan de Papoea’s gaf, als voorloper van de beloofde onafhankelijkheid, en van de zwaar gekwetste gevoelens van de Nieuw- Guineaveteraan die tot op de dag van vandaag opkomt voor het lot van de Papoea.


Piet Zevenbergen, Den Haag


De witte anjer, een symbool Omlaag gierende Stuka’s en bommen op de Alexanderkazerne in Den Haag waren de bevestiging dat wij op 10 mei 1940 in een oorlog werden betrokken. De rauwe werkelijkheid werd nog eens benadrukt toen wij onze tegenover ons wonende huisarts in kapiteinsuniform op straat zagen. Wij Nederlanders stonden voor de keuze: verzet plegen of demonstreren, lijdzaam toezien of met de Duitsers meewerken. Helaas gebeurde dat laatste ook. Een unieke gelegenheid tot demonstreren deed zich ook voor ons, middelbare schoolleerlin- gen, voor op 29 juni, de verjaardag van prins Bernhard. In gesloten gelederen, met de anjer getooid, fietsten we naar de binnenstad. Het was niet zozeer een hommage aan prins Bernhard, toen nog van onbesproken gedrag, maar het was duidelijk een demonstratie van ons respect voor het Oranjehuis en onze verloren vrijheid, waartegen de Duitsers intolerant optraden. Ik was verbaasd zoveel ingezonden stuk- ken te lezen in Checkpoint waarin de witte anjer, alleen verbonden aan prins Bernhard, wordt verworpen. Wellicht hebben de schrijvers die demonstratie niet meegemaakt of begrepen. De actie van omroep MAX om meer dan 300.000 witte anjers aan de abonnees te zenden, vind ik geweldig. En de oproep al een week voor Veteranendag de witte anjer te dragen, als symbool voor de herwon- nen vrijheid, is een bevestiging van de symboliek. Vrijheid, geef het door!


Rutger ten Hagen, Leidschendam


Honderdste Vierdaagse Ik ben een Nieuw-Guineaveteraan en loop al meer dan dertig jaar de Vier- daagse van Nijmegen. Ik draag dan de vlag van Nieuw-Guinea met mij mee. Nu dan de honderdste Vierdaagse daar is, verzoek ik u een oproep te plaatsen


juni 2016 53


in uw blad. Ik zou graag zien dat ALLE veteranen die individueel deelnemen aan de Vierdaagse de laatste dag een baret dragen van het onderdeel waar zij dienst deden.


G.C.N. Kompier, De Meern


Afscheid nuldelijnsmedewerkster Jezelf wegcijferen voor anderen is een eigenschap die bij veel mensen voor- komt, maar die ook bij veel anderen door de drukke maatschappij met alle haast en eisen uit het automatisme verdwenen is. Anja Dijksman was elke dinsdagavond aanwezig op de vetera- nenontmoetingsavonden in ECHOS- Home Het Anker op de Van Ghent- kazerne in Rotterdam. Iedere dinsdag- avond staat daar de deur open voor alle veteranen. Voor een hapje, drankje, een gesprek met collega-veteranen of een nuldelijnsmedewerkster. Anja Dijks- man nam die laatste rol op zich. De rol van jezelf wegcijferen voor anderen die het nodig hebben om hun verhaal kwijt te kunnen. Een luisterend oor. Helaas, Anja is niet meer in ons midden. Moge zij rusten in vrede. De indruk die Anja op ons heeft achtergelaten, is die van een olifant op de drassige oever van een rivier. Daarmee bedoelen we dat Anja het vermogen had om er voor je te zijn, geheel zonder eigenbelang, alleen voor jou, om te luisteren naar wat je te zeggen had. Anja was een warm mens. Geen scrupules, geen vooroordelen, geen voorkeur en geen haatgevoelens


anders dan voor haar ziekte. De ziekte die het op 2 mei van haar heeft gewon- nen. Gelukkig hebben wij onze blijk van waardering nog kunnen uiten door Anja tijdens de kerstviering in de Van Ghentkazerne de zilveren roos uit te reiken. Een zeer verdiende blijk van waardering van ‘haar jongens’ zoals Anja ons noemde. Op 8 april hebben Anja en haar Leon elkaar nog het ja- woord gegeven. Een mooie plechtigheid en een gezellig, maar ingetogen feestje; we hadden het voor geen goud willen missen. Haar laatste wens ging op 1 mei in vervulling, nog één dagje naar de zee en het strand. Gelukkig heeft Anja dat nog mogen meemaken, met dank aan de stichting Ambulance Wens. Het was inderdaad haar laatste wens. Die nacht is ze in haar slaap overleden. Wij, haar ‘jongens’, hebben geprobeerd Anja een zo waardig mogelijk afscheid te geven. Met bijna militaire eer hebben we haar naar haar laatste rustplaats in Oud-IJsselmonde gedragen en daar met evenzoveel respect afscheid van haar genomen. Een wandeling van honderd meter leek ineens een marathon met volle bepakking. ‘He Aint Heavy, He’s My Brother’ van The Hollies speelde als vanzelf door mijn hoofd. Je gaat voor Anja door ’t stof. Wij wensen Leon, Claudia, Miky en Marja heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies. Anja, het was een eer en een genoegen om jou te leren kennen. Rust zacht, we missen je.


Namens ECHOS-Home Veteranen, Rob Terlouw en Rob Godijn, Rotterdam


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65