Tekst: Monique Bowman Beeld: De Beeldredaktie/Bart van Overbeeke
Zelf ziek
‘‘Ik weet nu dat je moet doorvragen’ “
Toen ik rond mijn 36ste last kreeg van mijn knie en uitval in mijn been, spookte MS al wel door mijn hoofd. Maar ik hield mezelf voor dat het vast iets anders was; ik dacht: ik lijk wel een student die bij elke klacht denkt dat-ie zelf ook een ernstige ziekte heeft. Toen mijn orthopeed me wilde doorverwijzen naar een neuroloog, heb ik hem gesmeekt mijn knie te opereren. Tegen beter weten in hoopte ik dat de klachten dan vanzelf zouden verdwijnen. In 2003 kreeg ik de diagnose waar ik al die
tijd al bang voor was. Ik bleek de redelijk pro- gressieve vorm van MS te hebben. In 2007 heb ik het pand waarin ik mijn praktijk had, ver- kocht. Ik huur er nu een ruimte waarin ik drie dagdelen per week een eenmanspraktijk voer. Zolang het nog kan, want het wordt er door de commercialisering van de gezondheidszorg niet makkelijker op voor iemand die maar een gering aantal uren kan werken. Ik behandel alleen nog patiënten die fysiek
niet te veel van me vergen. Vooral met de ernstig zieken onder mijn patiënten gaan de gesprekken dieper dan vroeger. Ik weet nu hoe belangrijk het is dat je als behandelaar niet meteen genoegen neemt met een eerste antwoord, maar dat je doorvraagt, dat je goed kijkt naar wat voor patiënt je voor je hebt. En dat je beseft dat er een mens achter een klacht of ziekte schuilgaat. Toen ik vorige maand zelf voor een behandeling naar het ziekenhuis
Fysiotherapeut Anja Koedam (1962) kreeg in 2003 de diagnose MS te verwerken. In 2007 verkocht zij aan collega’s het pand waarin ze haar praktijk had. Nu werkt ze nog drie dagdelen per week als fysiotherapeut. Daarnaast heeft ze een nieuwe invulling aan haar leven gegeven door haar vrijwilligerswerk voor Freya, de patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen.
moest, riep een verpleegkundige naar een collega: ‘Je kuur is er.’ Op dat moment reali- seerde ik me dat ik me vroeger ook wel aan dat soort uitroepen schuldig maakte. Als een huisarts belde om te zeggen dat er iemand onderweg was die getaped moest worden, informeerde ik bij collega’s of ‘de tape’ al in de wachtkamer zat. Van nature ben ik een bezige bij, en daarom
ben ik me, toen ik alles een beetje verwerkt had, gaan oriënteren op vrijwilligerswerk. Ik was al lid van de vereniging Freya en heb me daar aangemeld als vrijwiliger. Inmiddels ben ik er co-voorzitter en heb weer een zinvol en leuk leven met grote uitdagingen. Want er spelen momenteel vele kwesties, niet alleen medisch-ethische maar ook fi nanciële, door dramatische kortingen op subsidies voor patiëntenverenigingen. Nu moet ik bijvoor- beeld om de tafel met farmaceuten over spon- soring, en patiënten als een soort product zien. Dat vergt een hele omslag van denken.
”
Hoe is het om als zorgpro- fessional aan de andere kant van de tafel terecht te komen? Laat het ons weten via
oproep@artsenauto.nl.
ArtsenAuto mei 2012
043
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
