Omslagartikel
‘We leven in een tijd waarin autoriteit niet zomaar meer geaccepteerd wordt’
volgen behandelmethode. Ouderen willen vaker meebeslissen dan jongeren. Bijna 80 procent van de consumenten voelt zich bij de zorgverlener vrij om te zeggen wat hij of zij denkt.
Gedeeld probleem Zorgverleners vinden het zoeken naar een op lossing voor intimidatie in de zorg een gedeeld probleem van politiek, zorginstellingen, profes sionals en patiënten. Driekwart is van mening dat de politiek meer zou moeten ondernemen, ook omdat intimidatie volgens hen tot kosten stijgingen leidt. “Bijvoorbeeld omdat genees middelen worden voorgeschreven of patiënten worden doorverwezen terwijl dat eigenlijk niet nodig is”, stelt huisarts Bischot. Oogarts Nel Tijmes wijst nadrukkelijk ook
naar de zorgverleners zelf. “Intimidatie is nooit goed te praten, maar artsen moeten wel begrip hebben voor de stress en onzekerheid die patiën ten kunnen ervaren. Dan reageren mensen anders dan normaal. Hou daar rekening mee. Blijf dus kalm, ga nooit terugschelden en toon medeleven.”
Bron: Quint result
Bij de zorgprofessionals Bij de patiënten
Bij het management van de zorginstellingen
Bij de politiek 38% Bij wie ligt volgens u de verantwoordelijkheid om maatregelen te treffen om intimidatie te voorkomen? 49%
47% 45%
Ook fysiotherapeut Kees Lanser, nu directeur van een reïntegratiecentrum, denkt dat de oplossing deels in de reactie van zorgverleners zelf zit. “We leven in een tijd waarin autoriteit niet zomaar meer geaccepteerd wordt. Ga er niet zonder meer van uit dat je het gelijk aan je kant hebt. Train jezelf in conflicthantering.” Lanser, die een aantal jaren geleden fysiek bedreigd werd door een jonge cliënt, raadt collega’s aan om bij intimidatie rustig te blijven en de situatie te accepteren zoals die is. Blijf respect tonen, vindt hij. Maar bij seksuele intimidatie adviseert hij de behandelrelatie per direct te stoppen. “Dan is er geen enkele basis meer voor een goede behandeling.”
Richtlijnen Beroepsorganisaties reageren op de uitkomsten van het onderzoek. “Elk geval van intimidatie is er één te veel”, zegt Annet Janssen namens het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG). Dat (huis)artsen hun gedrag laten beïnvloeden door intimidatie kan Janssen wel verklaren. “Huisart sen proberen over het algemeen in goed overleg met patiënten tot oplossingen te komen. Als daarbij intimidatie een rol speelt, zal de huisarts soms voor zijn eigen veiligheid kiezen in plaats van voor escalatie, en soms de behandelrelatie met de patiënt niet willen verbreken. Dat zijn allebei begrijpelijke acties.” Janssen kijkt er niet van op dat (huis)artsen
weinig psychische schade ondervinden van intimidatie. “Veel huisartsen stellen zich profes sioneel op en verwerken negatieve ervaringen samen met hun huisartsenteam, partner of door middel van supervisie of coaching.” Woordvoerder Petra van Zuilen van tandart
Eerstelijnszorgverleners Tweedelijnszorgverleners Ja 33% 27% 20% 21% 47% 53% Overwogen, maar uiteindelijk niet gedaan Nee Hebt u wel eens een behandelingsovereenkomst met een patiënt beëindigd als gevolg van intimidatie?
senorganisatie NMT: “Wat zeker aan de orde is, is intimidatie van tandartsen tijdens de avond en weekenddiensten.” Uit het onderzoek blijkt dat tandartsen het vaakst een behandelrelatie beëindigen als gevolg van intimiderend gedrag. In een recente veldnorm van de NMT staat dat al leen in ernstige gevallen een eenmalige onheuse bejegening reden mag zijn voor het beëindigen van de behandelrelatie. Hieronder vallen grens overschrijdend gedrag, lichamelijk geweld zoals slaan/spugen,dreigen met geweld om een behan deling af te dwingen. Van Zuilen: “Wat het onder werp lastig maakt, is dat de definitie van intimi datie ontbreekt. Voor de een is een scheldpartij intimiderend, terwijl een ander hiervan minder last heeft en geen probleem heeft de behande ling voort te zetten.”
< 020 mei 2012 ArtsenAuto
Medische specialisten Tandartsen
27% 45% 21% 14%
53% 41%
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
