telt dat er iedere twee weken nieuwe verslaggevers kwamen. “Die wilden eigenlijk allemaal zo snel mogelijk door naar Uruzgan, naar Kamp Hol- land. Daar zaten de landmachtmili- tairen, daar waren de verhalen. Mijn taak als luchtmachtvoorlichter was om die journalisten ook iets te laten vertellen over de luchtmachters en het ondersteunend detachement in Kandahar. Voor de F16-piloten was nog wel aandacht, maar voor de rest niet. Dat raakte hen. Er kwamen volcontinue raketten binnen, maar daar hoorde je nauwelijks iets over.” Die ruimte was er wel in het Uit & Thuisfront magazine. “Als bijvoor- beeld een militair schreef dat het vliegtuig waarmee hij naar Afgha- nistan was gevlogen wel erg krap was, kreeg ik vanuit Den Haag te


Dit keer waren het geen raketten, maar haar mannelijke collega’s die voor een zware missie zorgden. “Ik was de enige vrouw binnen mijn afdeling op het hoofdkantoor. Ik werd op de eerste dag door mijn voorganger opgewacht met de woor- den: ‘Fijn dat je er bent, de mannen kijken reikhalzend naar je komst uit, er wordt gevochten wie het bureau tegenover jou mag hebben en er is een weddenschap wie jou als eerste tussen de lakens heeft.’ Ik heb een half jaar continu strijd moeten leveren tegen ego-kerels uit meer masculiene culturen.”


Onveilig In februari 2016 verliet kapitein


Homma Defensie en ging aan de slag bij een woningcorporatie. “Ik


’s nachts moed inpraatte om toch gewoon in bed te gaan liggen. Woord voor woord, gedachte voor gedachte herhaalt ze wat ze toen tegen zichzelf zei. Alsof ze een script voorleest. Haar overvolle hoofd krijgt wat rust door hard te lopen. Binnenkort gaat ze dat in Kenia doen, tijdens een marathon voor het goede doel. “Ik ben altijd een wedstrijdatleet geweest en ik ben superfanatiek. Ik kom over de finish, hoe dan ook. Al is het krui- pend. Nee hoor, dat gaat hardlopend worden.” Een aanpakker dus.


Op 4 mei staat Annelies Homma, namens het Veteraneninstituut, met zestig veteranen in het erecouloir bij de Dodenherdenking op de Dam.


Al is het kruipend, ik kom over die finish


horen: Annelies, dat moet anders. Dan ging ik daar wel voor staan. Want ik zat zelf ook in dat vliegtuig en het wás krap. Waarom zouden we dat niet mogen zeggen? Het ging niet om operationele informatie. En als die militair het wel vertelt aan zijn vrouw en zij leest daar twee weken later niks over terug in dat artikel, dan ben je niet meer geloofwaardig als Defensie. Dan zeggen je mensen: de afdeling voorlichting is de afde- ling voorlieging, we worden toch gecensureerd. Tenzij het politiek echt een heikel punt was, wilde ik ervoor knokken om het er toch in te krijgen. Of misschien net een tikje genuanceerder.”


Ego-kerels Later, in 2011, volgde haar tweede


uitzending. Op het laatste moment werd het niet Sudan, maar Bosnië. Ze werd tijdelijk bevorderd tot majoor en ging aan de slag op het hoofdkwartier van EUFOR, eerst als training coördinator en later ook als staff officer evaluations and lessons learned. “Dat vond ik ook mooi, omdat het daar ging om het trainen van de Bosnische strijdkrachten zodat ze zelf voor safety and secu- rity konden zorgen.”


voelde me onvoldoende veilig bij Defensie. In mijn laatste uitzending naar Afghanistan in 2014 was ik behalve public affairs officer ook vertrouwenspersoon. Vanuit die rol heb ik een melding gedaan tegen iemand. Dat was voor mijn collega’s heel goed, maar daardoor werd het voor mij onveilig. Het kamp in Mazar-e-Sharif was heel klein, je zat heel dicht op elkaar en je had nergens ruimte om vertrouwelijke gesprekken te voeren. En ik had het zo gedaan dat het op niemand terug te herleiden was, behalve op mij. Terwijl ikzelf nog niet echt last had van die persoon. Toen ik die mel- ding gedaan had en er actie werd ondernomen vanuit de organisatie, werd het voor mij persoonlijk wel onveilig. Nadat ik na terugkeer eerst in een andere functie op een andere locatie ben gaan werken, heb ik uit- eindelijk Defensie verlaten.” Deze en eerdere heftige ervaringen tijdens haar drie missies hebben ertoe geleid dat bij Homma PTSS is geconstateerd. Ze heeft zelf wel een idee waardoor ze klachten kreeg. “Ik rationaliseer alles. En daarmee sla ik alle emoties in mezelf dood.” Ze geeft een voorbeeld hoe ze zich in Kandahar na enkele raketaanvallen


Running for water Annelies Homma doet in mei mee aan de


UNICEF Rift Valley Marathon in Kenia (ruim 42 kilometer) om geld op te halen voor UNICEF’s Footbal for Water. Dankzij dit programma krijgen kinderen op Keni- aanse scholen toegang tot schoon water én (gescheiden) toiletten zodat ze – ook de meisjes – naar school kunnen blijven gaan. Op school verzorgt Football for Water vervolgens op speelse wijze voorlichting over het belang van schoon water en hygi- ene zodat de kinderen ook gezond blijven. Sportlessen worden ingezet voor het ver- sterken van sociale vaardigheden. Homma betaalt reis- en verblijfkosten zelf. Wie haar en de kinderen in Kenia wil steunen, kan dat doen via haar persoonlijke actiepagina


https://helpmee.unicef.nl/riftvalley/2-534


Annelies Homma tijdens de jaarlijkse Luchtmacht Cross Kampioenschappen.


april 2018 51


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65