search.noResults

search.searching

dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
Interview


Jaap Schreuder (69) was 41 jaar lang huisarts in Malden. Zoals alle zorg- professionals zag ook hij regeldruk, protocollen en administratie in de praktijk toenemen, maar hij had daar weinig moeite mee. “Als de dokter loon naar werken wil, moet hij ook kunnen aantonen dat hij werkt naar loon.”





Na vijf jaar dezelfde baan op dezelfde plek moet je wat anders zoeken, langer blijven is ouderwets. Dat heb ik weleens gehoord. Ik ben het daar qua huisartsenzorg niet mee eens. Juist daarin is continuïteit belangrijk. Er is een groot verschil tussen het kennen van een mens en het kennen van een dossier. Voor de mens achter de patiënt heb je veel meer tijd nodig. Al is 41 jaar misschien wat aan de lange kant. Bij mijn pensionering vorig jaar heb


ik mijzelf de vraag gesteld hoe ik het in vredesnaam zo lang heb volgehouden. Ik wist het antwoord: huisarts is het mooiste beroep ter wereld. Dat is het voor mij tenminste omdat mensen mij boeien. Ze hebben hun verhalen, bijzonderheden en eigenaardigheden en jij speelt op momenten een rol in hun leven. Soms kun je onheil keren en anders kun je je patiënten bijstaan. De patiënt-arts relatie is voor mij de


essentie van huisartsenzorg. Dat moet een wederkerige relatie zijn tussen ge- lijkwaardige deelnemers met onderling respect en vertrouwen. Van jongs af aan ben ik geïnteresseerd in mensen. Ik ging geneeskunde studeren omdat natuur- wetenschap mij ook fascineerde. Toen ik afstudeerde, wist ik alles over organen, ledematen en spieren, maar weinig over de menselijke kant van mensen. Daarin werd je toen nog niet opgeleid. Ik zag mijn eerste patiënt pas toen ik m’n kandi- daats had en dan nog alleen maar vanuit de collegebanken. Na mijn studie heb ik kort in de chirur-


gie gewerkt. Daar gold dat de chirurg opereerde en dat de patiënt verder door anderen werd verzorgd. Het paste niet bij me, ik wilde meer van de mensen zien.


040 maart 2016 ArtsenAuto


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100