gewerkt. Daarvoor moest ze dagelijks 200 km op en neer rijden tussen woon- plaats Lent en Hengelo. “Ik stapte om 6 uur ’s ochtends in de auto. Tussen half 7 en 7 uur was ik weer thuis. Dan lag mijn dochter net wel of nog net niet in bed. En een à twee weekenden per twee maanden had ik weekenddienst en bleef ik in Hengelo. Dat heeft veel impact op haar gehad, ze mopperde vaak dat ik zo veel weg was.” Op dit moment verblijft Smolders met
man en dochter in Ottawa, Canada, waar ze een fellowship van een jaar volgt. “De kans op een vaste baan in Nederland, direct vanuit de opleiding, achtte ik klein. Dat was een extra motivatie om te gaan, maar we zien het bovenal als een avontuur en het maakt me een betere orthopeed. Mijn werkdagen zijn korter nu en we hebben veel meer tijd samen als gezin.” Koosje Jans moppert hier niet, al mist ze haar vriendjes en familie in Nederland wel. “Vaak is dat missen van korte duur en stapt ze er vrij gemak- kelijk weer overheen. Ze is er wel heel duidelijk over dat ze na dit jaar terug wil naar haar vriendjes. Maar de kans dat we in Lent kunnen blijven wonen, is heel klein. Ik heb nog geen baan als ik terugkom en de uiteindelijke vaste plek die ik zoek, kan overal in Nederland zijn. Daar bereiden we haar nu al op voor.”
Verhuizen heeft op het ene kind meer impact dan op het andere, blijkt uit de verhalen van deze specialisten. De impact die het heeft op een partner die een baan moet opgeven, is misschien nog wel groter. De man van orthopeed Smolders
heeft in Nederland een eenmanszaak als onder meer tekstschrijver en heeft dit jaar een sabbatical. “Dat bevalt hem prima”, zegt Smolders. “Hij vult zijn tijd met wielrennen, schrijft korte verhalen en neemt de zorg voor onze dochter en het huishouden op zich. Hij bezint zich nu op wat hij wil gaan doen wanneer we terugkomen, maar dat hangt ook af van waar in Nederland we komen te wonen.” Bij Martijn Möllers, die sinds het fail-
lissement van De Sionsberg als chirurg in ziekenhuis Nij Smellinghe in Drach- ten werkt, lag de verhuizing gevoeliger. “Mijn vrouw had een geweldige baan als persvoorlichter bij de politie Haag- landen. Die heeft ze voor mij op moeten geven. In haar vakgebied, communicatie, kan ze vele kanten op. Als chirurg ben je zo specifi ek opgeleid. Bovendien ben ik de hoofdkostwinner, dus een andere optie was er niet, daar waren we het wel over eens. Neemt niet weg dat het voor haar heel moeilijk was om haar werk op te geven.” Al heeft ze daar volgens Möllers uiteindelijk geen spijt van gehad.
“We zijn echt verknocht aan Friesland. We hebben een fantastisch huis, mijn vrouw en ik hebben allebei een uitdagen- de baan en de kinderen zijn gelukkig. Die halen zelfs een voldoende voor Fries op school.”
Carrièreswitch De gezinnen van Möllers, Smolders, Breeuwsma en Blommers zijn bereid (geweest) om offers te brengen, om te reizen en om te verhuizen voor werk, opleiding en een stabiele woonsituatie. “De meeste jonge klaren hebben er veel voor over om aan het werk te komen of te blijven om hun registratie te behouden”, weet DJS-bestuurslid Kremers. “Toch geldt dat niet voor iedereen. Aantallen hebben we niet, maar we kennen verhalen van specialisten die na twaalf tot vijftien jaar opleiding een carrièreswitch maken. Of dat dat enkel met baanperspectief te ma- ken heeft of ook met andere factoren, is de vraag. Maar het belang van de partner of het gezin zal voor een aantal zeker de doorslaggevende factor zijn.”
<
‘Oplossingen op korte termijn niet eenvoudig’
Naar aanleiding van de enquête in 2014 heeft De Jonge Specialist ervoor gepleit minder specialisten op te leiden en frequenter capaciteit te ramen om werkloosheid te voorkomen. “Dat heeft echter pas na zes jaar effect”, stelt bestuurslid Marjolein Kremers. “Oplossingen voor de korte termijn zijn niet eenvoudig, maar samen met de junior wetenschappelijke verenigingen, de Federatie Medisch Specialisten en de Landelijke vereniging van Artsen in Dienstverband delen we best practices. Zo worden er binnen orthopedie en radiologie extra fellow-plekken gecreëerd, zijn er vakgroepen waarin medisch specialisten minder zijn gaan werken om ruimte te maken voor jonge klaren en worden er duobanen aangeboden.” DJS hoopt dat deze initiatieven landelijke navolging krijgen. “Helaas zal dit niets veranderen aan de hoeveelheid tijdelijke contracten”, zegt Kremers. “We roepen vakgroepen daarom op om, meer dan nu, vaste contracten aan te bieden als dat mogelijk is. Het is in ieder geval van belang dat jonge klaren met een tijdelijke aanstelling voldoende mogelijkheden krijgen om hun vaardigheden op peil te houden.”
ArtsenAuto maart 2016 023
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
