Tekst: Martijn Reinink Beeld:
marcelbakker.com
D
e lesstof ontging hem. Hij zat achter in de klas en staarde naar buiten, naar de vogels, die vliegen waarheen ze maar wil- len. Voor hen bestonden grenzen niet. “Ik was een dromer op de middelbare school”, zegt Ruben Terlou nu, vijftien jaar later. “Ik
was niet zo gemotiveerd. Ik dacht veel aan mijn vader. Hij werkte als psycholoog acht à negen maanden per jaar in West-Afrika. Daar zette hij programma’s voor traumaverwerking op in landen waar burgeroorlogen woedden.” Op zijn zestiende vergezelde Ruben zijn vader
een aantal weken in Sierra Leone. De armoede en vluchtelingenkampen maakten indruk. “Op jonge leeftijd al tuurde ik uren in atlassen en fantaseerde ik over verre oorden. Sierra Leone heeft mijn verlangen om andere werelden en culturen te ontdekken nog meer aangewakkerd.” Die periode in Afrika motiveerde hem om zijn middelbare school zo snel mogelijk af te maken. “Ik deed mijn stinkende best in die laatste fase en haalde hoge cijfers, omdat ik wist: hierna is het klaar. Ik ga niet studeren, ik ga weg.”
Oorlogsfotograaf Zo geschiedde. Terlou, negentien jaar oud, ver- trok naar China met een camera en een droom: fotojournalist worden. Wat zijn ouders daarvan vonden? “Die hebben zich weleens zorgen ge- maakt. Zeker toen ik later als oorlogsfotograaf op eigen houtje, zonder inbedding in het leger, naar Afghanistan ging. Maar hoe bizar mijn plannen ook waren, mijn ouders hebben me altijd gesteund en vertrouwen gehad dat het wel goed met me kwam.” Toch was dat in China niet helemaal het geval.
Als autodidact fotograaf reisde Terlou rond en fotografeerde hij etnische volkeren. “Mensen met zelfgemaakte kleren die in kleine dorpjes met beesten samenleven. Die puurheid, de harmonie met de natuur, dat vind ik heel mooi.” Ondertus- sen leerde hij Mandarijn. “Als ik iets interessant vind, is het voor mij geen straf om tien uur lang op mijn kont te zitten en te leren.” De taal had hij na bijna twee jaar onder de knie, maar het lukte niet als jonge fotograaf een bestaan op te bouwen in China. Enigszins gedesillusioneerd keerde
hij terug naar Nederland om, zo liet hij in de documentaire Langs de oevers van de Yangtze weten, ‘dan maar geneeskunde te studeren’. “Het voelde als een verplichting”, geeft Terlou toe. “Ik was niet geslaagd in China. Nu zat er niets anders op dan toch maar aan een studie te beginnen.” Terlou overwoog de kunstacademie, de filmacademie, geografie en Chinees, maar het werd dus genees- kunde. “Na aardrijkskunde was biologie altijd mijn favoriete vak geweest. En in Sierra Leone en China had ik veel leed gezien en ervaren hoe belangrijk gezondheidszorg is.” Hij begon de op- leiding met als einddoel: iets betekenen voor men- sen in het buitenland. De parallel met het werk van zijn vader ligt voor het oprapen. Terlou lacht. “Volgens mij ontkent elke man op zijn vader te willen lijken, maar ik sluit het niet uit.”
Is dit het nou? Zijn studie startte Terlou met lichte tegenzin, maar de opleiding wist hem al snel te boeien. “Ik heb echt geblokt, want ik vond het interes- sant en merkte dat ik er goed in was. Al waren er ook momenten dat ik het als een verplichting voelde en het saai vond. Dan dacht ik: is dit het nou?” De sleur doorbrak Terlou door naast zijn studie te blijven fotograferen. Hij keerde terug naar China en ging naar het Afghanistan in oor- log. Het leverde hem bekroningen voor de Zilve- ren Camera en de Canon Prijs op. En het maakte hem een beter arts. “Door fotografie leer je goed te kijken. Dat komt van pas bij lichamelijk onderzoek, bij anamnese en bij het interprete- ren van röntgenfoto’s of slides in de pathologie. Tijdens de opleiding krijg je wel lessen medische psychologie, maar het is toch een vaardigheid die je in de praktijk moet ontwikkelen.” Andersom is zijn studie ook van invloed
geweest op zijn foto’s, concludeert Terlou, nadat hij daar even over heeft nagedacht. “Ik heb weleens kritiek gekregen op foto’s die ik heb gemaakt in Afghanistan. Ik zou het lijden te veel belichten. Daar ben ik het niet mee eens; in lijden zie je het verlies van mensen. Maar het kan zijn dat ik, onbewust, door de opleiding het lijden in bredere zin heb gezocht.” Voor zijn wetenschappelijke stage ging Terlou
opnieuw naar China. Die stage had hij te dan- ken aan hersenonderzoeker Dick Swaab, die hem in contact bracht met professor Zhou, een van Swaabs promovendi. Terlou deed neurobio-
ArtsenAuto maart 2016 033
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
