Tekst: Monique Bowman Beeld: De Beeldredaktie/Bert Janssen
Zelf ziek
‘Loop niet in dezelfde valkuil’ “
In mijn jeugd was ik een fanatiek sporter, maar het gebeurde steeds vaker dat ik na wedstrijden last kreeg van verlammingsverschijnselen. In het derde jaar van mijn studie tandheelkunde werd de ziekte van Bechterew gediagnosticeerd. Ik vroeg de specialist of ik mijn studie kon
afmaken en herinner me nog hoe hij zijn schouders ophaalde. Met de kennis van nu weet ik dat hij me beter had kunnen adviseren om iets anders te kiezen, want het beroep van tandarts is een grote belasting voor je rug, iets wat je als Bechterew-patiënt nu juist moet vermijden. Doordat ik mijn ambitie om kaakchirurg
te worden vanwege mijn ziekte moest laten varen, en ook het beroep van schooltandarts niet langer mogelijk was omdat die dienst werd opgedoekt, bleef een eigen praktijk als enige optie over. Mijn manueeltherapeut had me op het hart gedrukt om niet te veel hooi op mijn vork te nemen. Gelukkig kende ik een student tandheelkunde die na zijn afstuderen graag bij mij in de praktijk wilde komen. Vooruitlopend daarop kocht ik een groot pand en nam een fl ink aantal patiënten aan. Met de komst van een partner zou ik die lasten immers kunnen delen. Maar de partner besloot een kilometer verder-
op zijn eigen praktijk te starten, en helaas had ik onze afspraken nooit op papier vastgelegd. Zo kwam ik klem te zitten door de fi nanciële verplichtingen die ik was aangegaan en het
Jan Geraeds (1952) kreeg als derdejaarsstudent tandheelkunde te horen dat hij de ziekte van Bechterew heeft. Desondanks had hij twintig jaar lang een drukke solopraktijk in Brunssum. Na een acute opname in 1995 moest hij de handdoek in de ring gooien en stoppen met werken.
voortdurend dreigende zwaard van arbeids- ongeschiktheid boven mijn hoofd. Ik had me daar na mijn afstuderen wel tegen verzekerd, maar te horen gekregen dat er een uitsluitings- clausule was vanwege mijn Bechterew. Nu weet ik dat ik me daar niet zomaar bij had moeten neerleggen. In 1995 was ik er zo slecht aan toe dat ik
acuut werd opgenomen en arbeidsongeschikt raakte. Je kunt wel zeggen dat dit het resultaat was van twintig jaar roofbouw plegen op mijn lichaam. Ik wil dit verhaal vooral vertellen om jonge
collega’s aan het begin van hun loopbaan te waarschuwen niet in eenzelfde soort valkuil te lopen, om een goede arbeidsongeschiktheids- verzekering af te sluiten, en niet te denken dat je die niet nodig hebt. En om belangrijke afspra- ken altijd op papier te zetten. Als je zelf lang in een witte jas hebt rondgelo-
pen, bekijk je de gezondheidszorg met andere ogen. Het valt me op dat het steeds onpersoon- lijker en technischer wordt. Men is vooral bezig met het toepassen van een bepaalde therapie of medicatie. Daardoor wordt weleens vergeten dat er achter de patiënt nog een mens zit.
”
Hoe is het om als zorgpro- fessional aan de andere kant van de tafel terecht te komen? Laat het ons weten via
oproep@artsenauto.nl.
ArtsenAuto april 2012
045
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108
