KERSTVERHAAL


Tim begreep het niet precies, maar knikte braaf en begon het gehakt door zijn vingers te laten glijden zoals oma het hem had laten zien. Best een leuk werkje. Terwijl hij dat deed, vroeg hij zich af hoe het toch kon dat zoiets simpels als gehaktballen zo’n belangrijk onderdeel van kerst was geworden. En hoe het kon dat oma op een of andere manier altijd wist wanneer de gehaktballen net iets te veel of te weinig kruiden hadden. Oma had haar oude, versleten kookboek op de keuken- tafel gelegd. ‘Ik heb het recept zeker 50 jaar geleden van mijn moeder overgeschreven in mijn boekje.’ De blad- zijden zaten vol vlekken, en op sommige plekken had ze er wat bij gekrabbeld. Dus oma had zelf ook een recept gehad! Niks ʻeen beetje van dit, een snufje van datʼ, zoals ze vaak zei. Haha, hij had haar door. Maar hij zei niks. Niet nu de magie verstoren. Voor Tim was dat ‘snufje dit, handje dat’ altijd te vaag geweest. Hij had houvast nodig. Hij leefde in een wereld van precieze maten en exacte instructies – een wereld waarin alles googlebaar was. Behalve de wijsheid van oma Jannie, dacht hij erachteraan. Al mijmerend en knedend hoorde hij de bel gaan. Zijn ouders, oom en tante, nichtje en neefje kwamen binnen. O, en zijn jongere zusje Lisa. Die zorgde altijd voor reuring en gedoe, hij werd af en toe helemaal gek van haar. Ja hoor, daar kwam ze al binnen- gestormd in haar off-shoulder glittertop, minirokje en cowboylaarzen. Oma omhelsde haar: ‘Liesje, wat zie je er weer beeldig uit. Je lijkt wel een filmster!’ Opa Henk zat aan de keukentafel rustig van zijn koffie te genieten en ontving de knuffels van zijn kinderen en kleinkinderen. ‘Gaan jullie maar lekker naar de woonkamer allemaal, oma en ik hebben het hartstikke druk’, bromde opa. Hij hield niet van drukte, maar stiekem genoot hij enorm van de gezelligheid. Lisa riep: ‘Nee hoor, ik blijf lekker in de keuken, gezellig bij jou! Ze zat met haar telefoon in de ene hand en een mok dampende chocolademelk in de andere. Zij was van plan om een moderne versie van oma’s appeltaart te maken. In plaats van ’m in de oven te bakken, wilde Lisa ’m in de airfryer maken. Toen ze dat eerder die week aan oma vertelde, had die haar even aangekeken alsof Lisa voorstelde om de kerstboom op de kop te hangen, maar uiteindelijk had ze met een sceptisch knikje toegestemd. ‘Hij zal wel anders smaken dan normaal’, had oma gezegd, ‘maar het is ook jouw kerst.’ Dat was het mooie van oma. Ze gunde iedereen zijn of haar eigen mening. Ze stond open voor alles en iedereen. Tim kon echt veel van haar leren. Ook van opa trouwens. Opa Henk, een man van weinig woorden maar van veel wijsheid, zat in zijn vertrouwde stoel in de keuken met een krant die hij waarschijnlijk al tien keer had doorge-


bladerd. Terwijl hij over de rand van zijn leesbril naar de hectiek in de keuken keek, begon hij ineens te vertellen over vroeger. ‘Moet je luisteren, jongen. Ik kan het me als de dag van gisteren herinneren, de eerste keer dat Jannie deze gehaktballen voor me maakte. We woonden toen nog in dat kleine huisje in de stad, met een keuken waar je je amper kon omdraaien. Maar de géúr van die ballen en later die smaak... Je proefde gewoon dat ze met liefde gerold waren en met aandacht gebakken. Ik voelde me meteen thuis bij haar.’ Jannie keek even om naar haar oude man en ze wisselden een blik uit, die alleen zij begrepen. Oma riep baldadig: ‘Ja, mijn ballen hebben hem over de streep getrokken, hahaha!’ Lisa hoorde niets van het gesprek. Ze was druk bezig haar allerbeste selfiepose aan te nemen. Opa Henk keek het al een tijdje met lede ogen aan en kon zich niet meer beheersen: ‘Kind, waarom kijk je toch zo raar en steek je je tong uit tegen je telefoon?’ Waarop Lisa meewarig lachte en zei: ‘Dat is humor, opa! Betekent dat ik mezelf niet zo serieus neem.’ Hij keek haar niet-begrijpend aan en zei: ‘Je kijkt anders wel heel serieus, hoor. Pas maar op dat je gezicht niet zo blijft staan.’ ‘O, daar hebben we allemaal filters voor hoor, maak je maar geen zorgen opa.’ Opa Henk was er even klaar mee en riep: ‘Nou, ik volg het allemaal niet meer, hoor. Mag ik al een advoca- tje, San?’ Opa lachte naar zijn dochter Sandra, die hem zijn favoriete drankje in het mooie glaasje met een dot slagroom aangaf. ‘Net als vroeger hè, pap?’ knipoogde ze. ‘Maar dit is een advocaatje met wat extra’s!’ zei Sandra trots, terwijl ze nog wat framboosjes op de meringue legde. Ze vond het altijd leuk mensen te verrassen. Ze had haar eigen draai gegeven aan zijn lievelingsdrankje. Best spannend, want hij was nogal van de tradities. Opa schudde zijn hoofd, grijnsde en nam een piepklein hapje. ‘Mmm, tijden veranderen.’ Missie geslaagd, dacht ze. Er werd weer aangebeld: het was Nina, het vriendinnetje van Tim. Tim rende zo snel hij kon naar de deur en struikelde bijna over de rollator van oma. Hij deed de deur hijgend open: ‘Nina! Wat goed dat je er al bent!’ ‘Ja, ik heb echt gehaast. Hopelijk ben ik nog op tijd?’ Ze keek hem even doordringend aan en checkte of niemand in de buurt was. Toen omhelsden ze elkaar en drukte ze hem een tasje in de hand. Hij fluisterde: ‘Yes, goed dat je het meegenomen hebt.’


lezen hoe het verdergaat? tap hier voor het hele


verhaal van tim en zijn familie!


Tekst Yara Schotsman


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124  |  Page 125  |  Page 126  |  Page 127  |  Page 128  |  Page 129  |  Page 130  |  Page 131  |  Page 132  |  Page 133  |  Page 134  |  Page 135  |  Page 136  |  Page 137  |  Page 138  |  Page 139  |  Page 140  |  Page 141  |  Page 142  |  Page 143  |  Page 144  |  Page 145  |  Page 146  |  Page 147  |  Page 148  |  Page 149  |  Page 150  |  Page 151  |  Page 152  |  Page 153  |  Page 154  |  Page 155  |  Page 156  |  Page 157  |  Page 158  |  Page 159  |  Page 160  |  Page 161  |  Page 162  |  Page 163  |  Page 164  |  Page 165  |  Page 166  |  Page 167  |  Page 168  |  Page 169  |  Page 170  |  Page 171  |  Page 172  |  Page 173  |  Page 174  |  Page 175  |  Page 176  |  Page 177  |  Page 178