Oma’s geheime recept


Elk jaar mag Tim met kerst zijn H


lievelingsoma helpen met haar fameuze gehaktballen. Dit jaar liep alles een tikkie anders dan anders. Deze kerst werd er eentje om nooit meer te vergeten...


Het was weer die tijd van het jaar: om vier uur al donker, dennengeur, knipperlichtjes voor de ramen. Mensen in de rij bij het schaatsbaantje, lichte paniek in de ogen van lastminute-shoppers. Tim verheugde zich al de hele week op eerste kerstdag. Hij was extra vroeg op de fiets gesprongen en reed naar het huis van oma Jannie. Hij zag haar in gedachten al voor zich en kreeg vanzelf een glimlach op zijn gezicht. Zijn gekke oma was alweer 84, bedacht hij. En ze zag er met kerst altijd zo jong en stralend uit. Even glimmend van geluk als haar collectie kerstversiering, dacht hij er grinnikend achteraan. Ze stond vast al achter haar aanrecht de stoofpeertjes te schillen. Als ze nog maar niet was begonnen aan haar fameuze gehaktballen! ‘Zonder mijn gehaktballen is het geen kerst’, had ze vaak gezegd, en de familie wist inmiddels dat ze het meende. Tims moeder had weleens geopperd om gewoon een keer kalkoen of rollade te doen, zoals de meeste mensen deden, maar dat was een no go. De kerstkrans met rode linten hing alweer aan de deur, net als elk jaar. Tim belde aan. Het duurde even, maar toen deed zijn lievelingsoma de deur open. De geur van kaneel, kruidnagel en andere specerijen kwam hem tegemoet. Ze had haar schort voor en haar haar zat een tikkie warrig. Tim was net 18 en mocht haar elk jaar helpen met de ballen draaien. ‘Dag mijn lieve kind, ben je er nu al? Ik ben nog helemaal niet mooi aangekleed hoor’, zei ze verontschuldigend terwijl ze haar kleinzoon een dikke klapzoen gaf. ‘Het is toch allemaal best veel werk. En ik heb sinds een poos toch zo’n last van mijn rug... Ik kan gewoon niet lang meer staan.’ Tim keek haar eens goed aan. Ze zag er ineens heel breekbaar uit en hij kreeg een brok in zijn keel. Gelukkig draaide ze zich gauw om


en hobbelde langzaam achter haar rollator aan richting de keuken. ‘Wil je lekkere warme choco met slagroom?’ Oma dacht dat Tim nog 6 was, dat zou wel nooit meer overgaan. ‘Lekker oma’, zei hij maar terwijl ze de keuken in liepen. ‘Hoi opa, fijn kerstfeest!’ Hij gaf opa Henk een hand, die hem naar zich toe trok en een joviale knuffel gaf. ‘Goed je te zien, jongen. Ga maar gauw oma helpen, want het groeit haar allemaal een beetje boven het hoofd. En je weet, ik heb twee linkerhanden in de keuken.’ Oma Jannie had hem eerder die week ineens opgebeld en heel serieus geklonken toen ze vroeg: ‘Timmie, ik wil je wat vragen. Zou jij niet deze keer de gehaktballen willen maken? Dat zou ik echt heel fijn vinden. Volgens mij heb je het vaak genoeg gezien en ik praat je er wel doorheen.’ Tim had nog even geprotesteerd, maar wist dat dat toch geen zin had bij oma en zei uiteindelijk vol enthousiasme toe. De traditie van oma’s gehaktballen ging al terug tot ver voor Tims geboorte. Jannies eigen moeder, oma Bep, had het recept ooit van haar moeder gekregen, die het weer had gekregen van haar moeder, en zo verder. In de loop der jaren waren er bij Jannie wel wat ingrediënten veranderd – rundvlees had varkensvlees vervangen, en na een vakantie in Engeland in de jaren zeventig had een scheutje worcestersaus zijn intrede gedaan – maar in de kern waren het nog steeds diezelfde, sappige, perfect gekruide gehaktballen. ‘Je moet het gehakt kneden zoals het leven’, zei oma met een mysterieuze glimlach, ‘met veel liefde en aandacht. Je moet er echt de tijd voor nemen, om alle smaken aan elkaar te laten wennen. Niet te hard knijpen, maar wel zo stevig dat het mengsel goed aan elkaar blijft zitten. Het moet echt een eenheid worden.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124  |  Page 125  |  Page 126  |  Page 127  |  Page 128  |  Page 129  |  Page 130  |  Page 131  |  Page 132  |  Page 133  |  Page 134  |  Page 135  |  Page 136  |  Page 137  |  Page 138  |  Page 139  |  Page 140  |  Page 141  |  Page 142  |  Page 143  |  Page 144  |  Page 145  |  Page 146  |  Page 147  |  Page 148  |  Page 149  |  Page 150  |  Page 151  |  Page 152  |  Page 153  |  Page 154  |  Page 155  |  Page 156  |  Page 157  |  Page 158  |  Page 159  |  Page 160  |  Page 161  |  Page 162  |  Page 163  |  Page 164  |  Page 165  |  Page 166  |  Page 167  |  Page 168  |  Page 169  |  Page 170  |  Page 171  |  Page 172  |  Page 173  |  Page 174  |  Page 175  |  Page 176  |  Page 177  |  Page 178