Tekst: Fiona Hack Beeld: Marcel Leuning
Onvergetelijk 041
VOOR EVEN RECHTOP
Al direct na haar afstuderen leerde Fiona Hack dat een fysiotherapeut soms meer nodig heeft dan oefeningen.
“
Na mijn studie fysiotherapie werkte ik een tijdje als chest and mobility physiothe- rapist in een Engels ziekenhuis. Met mijn physio helper probeerde ik patiënten uit bed en aan het lopen te krijgen. Zo ook een mevrouw die veel pijn had omdat de tumoren in haar buik op haar rugzenu- wen drukten. Zij kon hierdoor niet lopen en nauwelijks staan. De pijn maakte haar humeurig, wat te merken was aan het vele schelden op haar man. Diens devotie was indrukwekkend. Hij was alle dagen bij haar. Ik zag dat haar woorden hem raakten, maar hij boog zijn hoofd, zuchtte een keer en ging door met wat hij aan het doen was, zoals haar voorlezen. Ik kwam twee keer per dag om haar
benen door te bewegen, maar het was onmogelijk haar aan het lopen te krij- gen. Ze ging dan zo tekeer dat ik moeite had om haar woorden niet persoonlijk te nemen. Op de derde dag wilde ze helemaal niet meer oefenen.
Haar man nam me even apart en legde uit dat ze zo tekeerging door de pijn. Ze wilde niet meer. Ik begreep hem, en besloot om het die middag nog één keer te proberen. Toen ik de kamer binnen- kwam, was de vrouw rustig. Ik sprak openhartig met haar over haar ziekte en zei dat ik begreep dat bewegen drukpijn gaf in haar buik. Ook gaf ik aan haar schelden onprettig te vinden en dat zij beter kon zeggen wat ze wilde dat ik voor haar zou doen. Ze was muisstil. Haar man kwam naast
haar staan en pakte haar hand. Toen ze naar hem opkeek, leek het alsof ze hem eindelijk zag. ‘Ik wil graag staan’, zei ze. Ik keek mijn helper aan en zij wist
precies wat ik dacht. Even later duwden we een speciaal bed haar kamer binnen met aan het voeteneinde een opstaande rand. Zonder scheldpartijen kregen we de vrouw op het bed. Haar voeten rust- ten tegen het voeteneinde en haar boven- benen en romp gespten we vast. Met een afstandsbediening zetten we het bed verticaal. De rest van die week kwam ik dagelijks
om haar voor even het gevoel te geven dat zij vaste grond onder de voeten had. Na het weekend hoorden mijn helper en
ik dat de vrouw zaterdag was overleden. We waren verdrietig, maar we voelden ons ook schuldig. Hadden wij toch te veel van haar gevraagd? De volgende dag lag er een kaart op
onze afdeling. Haar man bedankte ons omdat wij zijn vrouw ‘de mooiste laatste week van haar leven hadden gegeven’. Zijn kaart betekende veel voor mij en ik heb ’m jarenlang bewaard. Door ver- schillende verhuizingen ben ik de kaart kwijtgeraakt, maar dit stel is me altijd bijgebleven.
Ik besloot om het die middag nog één keer te proberen
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden bijzonder waren, het behandel- traject aangrijpend of juist omdat zich iets grappigs voordeed. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of
wout.de.bruijne@
artsenauto.nl
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
