Tekst: Wout de Bruijne Beeld: De Beeldredaktie/Siese Veenstra
035 voor het applaus’
‘Misschien doe ik het wel
muziek en tandheelkunde lagen in mijn familie nooit ver uit elkaar. Ik ben de jongste van vijf. Mijn ouders hadden een horecabedrijf in Klazienaveen in Drenthe. Mijn vader speelde goed piano en in de jaren dertig speelde hij weleens bij operettes en bij shows met Deutsche Swing Musik. Mijn twee zusjes hebben het conservatorium gedaan en een van hen is tandarts geworden. Mijn oudste broer is parodontoloog. Alleen Martin koos van meet af aan voor de muziek. Hij was voor mij een leraar en inspirator. Ik heb lang op twee gedachten ge-
hinkt. Aan de ene kant zag ik hoeveel plezier een van mijn favoriete ooms had in zijn baan als tandarts en aan de andere kant wilde ik ook wel be- roepsmusicus worden. Ik kreeg van jongs af aan muziekles en speelde rond mijn achttiende in allerlei pop- en jazzbandjes in Groningen. Martin die dertien jaar ouder was – ik ben een nakomertje –, speelde een tijdje bij the Muskee Band, de eerste groep die Harry Muskee startte na het uiteenvallen van zijn Cuby en the Blizzards. Ik heb in de kroeg in spontane sessies ook weleens met Muskee gespeeld. Die kreeg pas goed de blues als hij aardig wat alcoholische versnaperingen had genoten, vaak bin- nen een half uur al. Ik koos voor tandheelkunde, maar
al direct na mijn afstuderen in 1986 werd ik door Paul van Vliet gevraagd om hem te begeleiden op zijn tournee op de Antillen. Hij had mij horen spelen en zijn vaste pianist kon niet mee.
Na terugkeer werkte ik een blauwe maandag, zo’n vier maanden, in een tandartspraktijk in een dorp in de provincie Groningen. Maar zo’n streng- gelovige dorpsgemeente bleek al snel niet mijn ding. Na een periode als pianist in de
musical Cats keerde ik terug achter de piano bij Paul van Vliet en heb hem vervolgens acht jaar lang her en der begeleid. Daarnaast deed ik nog andere muzikale klussen. Ik schreef voor Paul maar maakte ook muziek voor musicals. Op het laatst was ik als beroepsmuzi- kant zo’n tweehonderd avonden en nachten van huis.
‘We hoeven in
de tandartskamer toch geen
blindedarmoperatie uit te voeren?’
Dat werd minder leuk nadat in 1993
de eerste van mijn twee kinderen werd geboren. Toen ik vlak daarna in het vliegtuig naar Curaçao zat, had ik er voor het eerst helemaal geen zin in. Ik wilde bij mijn gezin zijn. Een jaar later stopte ik bij Paul van Vliet. Ik kon de Groningse tandartsprak-
tijk van een studiegenoot overnemen. De muziek ging op een laag pitje, hoe- wel ik daarna nog wel meewerkte aan musicals van mijn broer Martin en van Seth Gaaikema. Inmiddels werk ik ruim twintig jaar
als tandarts. Sinds een paar jaar begeleid ik ook Van Vliet weer. Hij vroeg mij voor zijn programma Alleen op zondag, de naam zegt het al, en dat is goed te doen. En ik heb dus de rol van Martin over- genomen op televisie. Het werk als tandarts in een grote
stadspraktijk bevalt me prima. Ik hecht veel aan het contact met degenen die bij mij in de stoel zitten en wil graag meer weten dan alleen hun achternaam en de status van hun gebit. Maar de connectie met de patiënten in de hele gezondheids- zorg lijdt onder de toenemende regel- geving. Neem nou de recente richtlijn infectiepreventie in mondzorgpraktij- ken. Daar gaat veel te veel tijd in zitten. Natuurlijk werken we hygiënisch, maar die richtlijnen schieten door in hun veeleisendheid. We hoeven in de tand- artskamer toch geen blindedarmopera- tie uit te voeren? De gezondheidszorg wordt minder
persoonlijk en meer protocollair. We worden in een keurslijf gedwongen en verliezen daardoor het echte contact met de patiënt. Dat contact heb ik nodig in mijn werk. Contact wil ik, met mijn muziek, ook maken in het theater met de mensen in de zaal. Misschien is dat dan toch wel een overeenkomst tussen de muzikant en de tandarts.
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
