012 Interview Verenso-voorzitter Nienke Nieuwenhuizen


‘IN VERPLEEGHUIS IS LIEFDE EN AANDACHT NIET GENOEG’


Eind vorig jaar werd Nienke Nieuwenhuizen herkozen als voor- zitter van de vereniging van specialisten ouderengeneeskunde. Ze maakt zich sterk voor goede palliatieve zorg, scholing en onderzoek. “De black box die verpleeghuizen zijn, moet open.”


‘W


at er ook gebeurt, ik ga niet naar een verpleeg- huis. Nooit. Dan wil ik dood.’ “Stel dat een me- vrouw die wens heeft uitgesproken en op een bepaald moment moet ze naar een verpleeghuis. Ze is dement. Haar kinderen zeggen: ‘Dat heeft ze nooit gewild. Haar leven is voltooid.’ Maar mevrouw is opgewekt, ze lacht, ze geniet van een taartje. Het zorgteam ziet geen lijden. Wat dan?” Verenso-voorzitter Nienke Nieuwenhuizen (40)


schetst deze situatie om te laten zien hoe com- plex vraagstukken over het levenseinde zijn. Ook als er een schriftelijke wilsverklaring is. “In het mediadebat over voltooid leven ligt de focus op: als ik dood wil, moet dat kunnen. Maar men gaat voorbij aan een aantal belangrijke zaken die ten grondslag liggen aan de euthanasiewet; naast barmhartigheid is dat veiligheid. Ten eerste is ondraaglijk lijden vaak moeilijk vast te stellen. Daar komt bij dat we ervan overtuigd moeten


zijn dat het om een vrijwillig en consequent verzoek gaat. Als iemand niet tot het laatste mo- ment kan aangeven, op welke manier dan ook, dat het om zijn verzoek gaat, wordt euthanasie verlenen iets anders, namelijk euthanaseren. Dat is een subtiel maar belangrijk verschil.” Uiteinde- lijk is de groep met een wens tot euthanasie heel klein, weet Nieuwenhuizen. “De meeste mensen willen niet dood. Natuurlijk is er soms sprake van ondraaglijk en uitzichtloos lijden, maar daarvoor hebben we in Nederland gelukkig de euthanasiewet. Die wet volstaat.” De commissie-Schnabel komt tot dezelfde con-


clusie nadat zij heeft onderzocht of de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding uitbrei- ding behoeven. “Dat het kabinet een half jaar na het rapport van die commissie, door haarzelf ingesteld nota bene, doodleuk suggereert dat er wel ‘een oplossing’ te vinden zal zijn voor men- sen met een voltooid leven, vind ik verbazing- wekkend. Er wordt onderschat wat die discussie doet met ouderen in een kwetsbare positie. Zij krijgen te horen: verpleeghuizen zijn duur, jullie zijn duur. Ze hebben het gevoel dat ze tot last zijn. Tegelijkertijd wordt de zelfgekozen dood verheerlijkt. Zo ontstaat maatschappelijke


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100