875 | WEEK 51-01 20 DECEMBER 2017


MERRY CHRISTMAS MERRY CHRISTMAS


37


komen, moest hij dus echt de telefoon pakken om een af- spraakje te maken. Hij kreeg al een


kleur van het


idee. Dat was toch niets voor hem?


De afspraak Het was inmid- dels één uur, twee


koppen koffie, een kop warme chocolade- melk met slagroom, drie koekjes en twee gla- zen water later. De advertentie met het te- lefoonnummer lag naast de telefoon. Klaas keek ernaar en streek over zijn baard. Nu, het moest NU gebeuren. Hij pakte de telefoon.. legde hem weer terug, pakte hem nogmaals, aarzelde even en toetste toen snel achter el- kaar de tien cijfers in. Tien cijfers die zijn le- ven konden veranderen. Het duurde even voordat de telefoon over ging. Zenuwachtig luisterde Klaas naar de beltoon die één…. twee……drie en ook nog een vierde keer overging voordat een vriendelijke, heldere stem aan de andere kant van de lijn hem toe- sprak: “Hallo, met Emmie”. Het bleef even stil. “Hallo, is daar iemand”, vroeg de stem. “J.. j… jazeker ik ben het”, stotterde Klaas. “En wie bent u dan wel?”, vroeg Emmie. Toen Klaas nogmaals die lieve stem aan de andere kant van de lijn hoorde, werd hij rustig. Dit klonk goed, heel goed. Opeens was hij zeker van zijn zaak en nu gaf hij zonder aarzelen ant- woord: “Je gelooſt het misschien niet maar ik ben Klaas de kerstman. Ik heb jouw advertentie in de krant gelezen waarin staat dat je op zoek bent naar een man. Ik denk dat je hem aan de lijn hebt”. Weer was het enkele se- conden stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ze gelooſt me natuur- lijk niet’, dacht Klaas. Toen hoor- de hij weer die mooie heldere stem. “Oef, de kerstman. Bof ik even. Dus jij denkt wel bij mij te passen? Je hebt me nog niet eens gezien”, zei Emmie met een lach. “Dat klopt, zullen we daar snel verandering in bren- gen dan”, vroeg Klaas op zijn beurt. “Heb je vanmiddag tijd voor een afspraakje; een blind date?” Helaas moest hij toch echt iets langer wachten. “Ik ben momenteel nog in Frankrijk met mijn schip, dus vanmiddag gaat niet lukken. Als het goed is, ben ik komend weekend weer voor eventjes in het land, zul- len we zaterdag afspreken?” Ze spraken uiteindelijk af in het schipperscafé bij Klaas in de buurt, ook Emmie kwam daar blijkbaar vaker. Misschien had- den ze elkaar wel eens gezien, zonder het te weten. “Tot zater- dag”, zeiden ze tegelijkertijd, waarna ze het telefoongesprek beëindigden. Dat was dat.


Foto Santaclaushall.com


Wachten Klaas zuchtte. Zaterdag; het was nog maar drie nachten slapen maar het leek wel een eeuwigheid. Hoe kwam hij de dagen door? Hij besloot toch maar eens aan die stapel brie- ven op zijn bureau te beginnen. Eigenlijk had hij daar ook wel weer zin in. De stem van Emmie had hem weer een beetje vro- lijker gemaakt. Wie weet was dit zijn laatste eenzame kerst. De kerstman installeerde zich in zijn stoel achter zijn bureau. Hij keek nog eens uit over het weiland, het begon te scheme- ren en het was inmiddels gaan sneeuwen. Dikke vlokken vielen naar beneden en het weiland was wit geworden. De koeien waren verdwenen, waarschijn- lijk hadden ze de warmte van de stallen opgezocht. Klaas begon met het openen van de brieven. Verlanglijstjes legde hij bij el- kaar op een stapel, brieven met vragen op een andere stapel en ook de brieven met een lieve kerstgroet werden bij elkaar ge- legd. De oude man was zo druk bezig, het puntje van zijn tong


stak uit zijn mond. Hij had niet eens in de ga- ten dat het inmiddels allang etenstijd was ge- worden, totdat hij zijn maag voelde romme- len. Hij keek op zijn horloge en zag dat het al na achten was. Hij was klaar voor vandaag. Tevreden keek hij naar de geordende stapels brieven op zijn bureau. “Morgen weer een dag”, zei hij tegen niemand in het bijzonder. Hij at snel een boterham met een gebakken eitje en besloot vroeg naar bed te gaan, mor- gen nog maar twee nachten slapen. Na nog een dag hard werken en twee avon- den vroeg naar bed was het eindelijk zo ver. Zaterdag was aangebroken en Klaas ging zijn blind date ontmoeten. Die ochtend kreeg hij bijna geen hap door zijn keel, zo spannend vond hij het. Hij borstelde zijn baard lan- ger dan normaal, trok zijn netste kerstman- nenpak aan, poetste zijn schoenen en keek voor de tiende keer in de spiegel. Zijn rim- pels leken bijna allemaal verdwenen en ook zijn wallen waren onzichtbaar geworden. Eigenlijk was Klaas best tevreden met zijn spiegelbeeld. Hij hoopte dat Emmie er ook zo over dacht. Ze hadden rond lunchtijd afge- sproken en om half twaalf trok Klaas de zware deur achter zich dicht. Hij ademde de koude winterlucht diep in en stapte de verse sneeuw in. Weer liep hij langs het water en zag hij de schepen voorbij gaan. Wie weet zou hij over een tijdje ook wel op zo’n schip varen.


Hij kwam aan bij het haventje en zag haar meteen, ze stond op het punt naar binnen te gaan bij het schipperscafé waar ze had- den afgesproken. Ze was niet zo groot, droeg een knalrode jas en haar grijsblonde krul- len wapperden in de winterwind. Haar mol- lige wangen waren rood van de kou. Ze duw- de de deur van het café open en weg was ze, de warmte in. Ze had hem nog niet gezien. Klaas moest zich inhouden om niet te gaan rennen. Met steeds grotere stappen liep ook hij richting de deur naar de warmte en mis- schien wel naar de liefde van zijn leven. Hij trok de deur met een ruk open en twee knal- blauwe ogen waren direct op hem gericht. Ze zat aan het ronde tafeltje, bij het raam dat uitkeek over de haven. Ze lachte naar hem en wuifde. “Kijk eens wie we daar hebben, de kerstman. Je bent het echt”, riep ze ver- volgens. “Ik dacht dat je een grapje maakte”. Klaas kon even geen woord uitbrengen. “Nou, kom je erbij zitten? Ik heb al koffie besteld”. Hij deed wat ze zei en ploſte in de stoel te- genover Emmie. Hij had nog steeds niets ge- zegd. “Dat wordt gezellig zo”, zei Emmie met een lach. Ze stak haar hand naar hem uit, hij pakte hem aan en voelde de warmte. “Ik ben dus Emmie, ik neem aan dat jij Klaas bent?” Hij knikte. Barman Wim bracht twee koppen dampende koffie. Dankbaar naam Klaas een slok en pas daarna begon hij met praten. “Je ziet er precies uit zoals je stem klinkt’, zei hij. Iets anders wist hij niet te verzinnen. Gelukkig had Emmie geen last van verlegenheid en ze vertelde meteen van alles over haar leven. Dat ze altijd had gevaren en nog nooit een man had gehad. Dat ze bang was dat ze die ook nooit zou vinden omdat ze een bijzonder beroep had, waardoor ze altijd op reis was. Nu ze ouder werd, was ze bang altijd alleen te blijven en vandaar die advertentie. Klaas knikte af en toe en vertelde ook zijn verhaal, dat veel leek op dat van haar. “Het lijkt alsof we voor elkaar zijn gemaakt”, zei Emmie vro- lijk. Ze aten beiden een broodje gezond en daarna nodigde ze hem uit een kijkje te ko- men nemen op haar schip, dat in de haven lag. Klaas twijfelde natuurlijk geen moment, het was zijn droom ooit op een schip te varen. De twee dachten er nog net aan om barman Wim te betalen voor de koffie, daarna liepen ze het café uit. Hand in hand. Alsof ze elkaar al jaren kenden….


De brieven in zijn werkkamer, de verlanglijst- jes vol met wensen; ze bleven dit jaar onbe- antwoord en onvervuld. Klaas had het druk met belangrijker zaken. Wel zwaaide hij van- uit de stuurhut vrolijk naar ieder kind dat hij zag.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92