Tekst: Monique Bowman Fotografie: Hans van der Woerd


049


Twaalf jaar werkte Lars Doorduijn als ambulance- chauffeur. In Het Mentale Uniform combineert hij een ‘rugzak vol ervaringen’ met veranderde psychologische inzichten. Met zijn boek wil hij collega’s handvatten geven om mentaal sterk(er) te worden.


E


igenlijk is de cirkel nu rond voor Lars Doorduijn (53). Sinds een half jaar is hij schooldirecteur, een functie die hij al eens bekleedde. “Mijn moeder was verpleegkundige,


maar de zorg heb ik vroeger eigenlijk nooit overwogen. Ik koos voor de pabo, wist niks anders te bedenken. Een chris- telijke, want die was het dichtst bij.” Hij voelt zich op zijn plek in het


onderwijs. Maar wanneer hij zich niet kan vinden in een opgelegde scholen- fusie, besluit Doorduijn andere opties te onderzoeken. Het resulteert in een opmerkelijke switch: hij wordt taxi- chauffeur. De eerste 3 jaar rijdt hij voor een bedrijf, daarna heeft hij 5 jaar lang een eigen taxibedrijf. “Ik hield altijd al van autorijden en knoop graag gesprek- ken aan met vreemden, vandaar.” Hoewel hij opgroeit in een niet-kerke-


lijk gezin, is hij deze jaren ook actief lid van een evangelische kerk. Hij noemt zichzelf aanvankelijk een happy clappy- type. “Maar ik werd steeds fanatieker en stelliger. Ik was niet alleen streng voor mezelf, maar had ook over anderen snel een oordeel klaar”, blikt hij terug.


Met een frikandel En dan komt er een uitnodiging die een grote impact zal hebben op zijn leven. Zijn zus, ambulanceverpleegkundige in Amsterdam, vraagt of Lars niet een keer een dienst wil meedraaien. “Na een uur was ik al verkocht. De chauffeur had de ambulance nét pal op de stoep voor een snackbar op het Damrak gezet, wat ik op zich al bijzonder vond om mee te ma- ken, toen de pieper ging. Een spoedje. Met een frikandel in zijn hand stuurde hij in het donker naar het adres. Ik was zó onder de indruk van zijn rijvaardig-


heid. En zó geraakt door het teamwork tussen chauffeur en verpleegkundige dat ik dacht: ‘Dít wil ik ook.’ Dit is zó mooi, je bent zó van betekenis voor mensen.” De voormalige schooldirecteur is 41


jaar wanneer hij start als chauffeur op een ambulancepost in hartje Amsterdam. Op de eerste dag dat hij met spoed mag rijden, rijdt hij tijdens de laatste spoed- rit de ambulance total loss. Weliswaar is het andermans schuld, maar toch. Met lood in de schoenen keert hij terug op de post. “Ik dacht echt dat het einde verhaal zou zijn.” De opluchting is groot


de ambulance heeft mij als mens verrijkt’


wanneer hem een warme douche wacht in de vorm van joviale steunbetuigingen van de gepokte en gemazelde collega’s. Het voorval levert hem een bijnaam op: ‘Total Lars’. Bijna 12 jaar rijdt Doorduijn op de


ambulance. Eerst 6 jaar in Amsterdam, en – na een verhuizing met zijn gezin – 6 jaar in Friesland. Daarnaast doceert hij 5 jaar op de Academie voor Ambulan- cezorg en begeleidt hij CRM-trainingen. Hij kijkt erop terug als ‘prachtige en intense jaren’. “Toen ik begon, werd het me al meteen op het hart gedrukt: denk erom, ambulancewerk doet veel met je, het verandert je ingrijpend.” Zijn stelligheid is hij onderweg verloren. “Ik kwam in aanraking met professionals die zó waardevol waren en zó liefdevol


‘Werken op


naar vreemden, dat ik al snel inzag dat het niet aan mij is om over anderen te oordelen.”


Emotionele afvlakking De vraag hóe het beste om te gaan met heftige gebeurtenissen, houdt Door- duijn bezig. Hij verdiept zich in trauma- verwerking en in nieuwe psychologische inzichten. “Vroeger was het adagium ‘neem je werk vooral niet mee naar huis’, maar emotionele distantie leidt ook tot emotionele afvlakking. Je wordt niet alleen ongevoeliger voor verdriet, maar óók voor blijdschap. Emoties op stop zetten tijdens een casus is goed, maar druk na afloop vooral weer op play. Want een bevroren stuk emotie reist met je mee, het werkt als gist.” Wanneer voormalig topsporter en


oud-ambulance-collega Carla Hoitinga zijn pad kruist, besluiten de twee iets te gaan doen met hun gezamenlijke ervaringen en expertise. Hun missie: hulpverleners helpen om mentaal sterk(er) te worden en inzicht te geven in het ontstaan van mentale blessures. En Lars gaat iets doen wat past bij zijn didactische achtergrond en liefde voor taal en schrijven: hij verwerkt alle ken- nis en ervaringen in een boek . Hoewel hij inmiddels niet meer ‘op


de ambu’ zit, zit de ambu nog wel in hém. Lachend: “Bij enorme stress hier op school vraag ik altijd eerst of er bloed uit komt.” Dan, serieus: “Buiten- staanders zien ambulancewerk vaak als schrikbeeld, maar mij heeft het als mens vooral verrijkt. En het heeft me geleerd dat het leven het waard is om ge- leefd te worden.”


Verloting


Het Mentale Uniform – Lars Doorduijn, € 25,-. uitgeverijhens.nl, hetmentaleuniform.nl De redactie mag drie exemplaren weggeven. Zie vvaa.nl/ledenvoordeel en scrol naar Verlotingen.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108