Tekst: Marte van Santen Fotografie: De Beeldredaktie/Tim Dirven


043


J


Overdag voert de Vlaamse forensisch arts Babette Van Rafelghem autopsies uit. ’s Avonds legt ze die vast in realistische, ragfijne illustraties. “Ik wil laten zien hoe mooi ons lichaam van binnen is.”


e zou denken dat iemand die professio- neel met lijken werkt, in haar vrije tijd weleens iets anders wil zien. Maar niet Babette Van Rafelghem (31). Na een lange dienst in de autopsiezaal van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA) kruipt ze thuis achter haar teken- tafel om daar gedetailleerde aquarel- en


pentekeningen te maken van een opengesneden lichaam. Voor sommige mensen een luguber idee. Maar de ‘wetsdokter’, zoals een forensisch arts en patholoog in Vlaanderen wordt genoemd, ziet vooral de schoonheid van weefsels en botten. “De kleine hersenen vind ik het allermooist. De boomstructuur daarin is bijna kunst. Maar ook de kleuren van een ontleed lichaam zijn prach- tig: het rozerood van de spieren, het geel van het vet, het wit van het bindweefsel. De schakeringen in een buik vormen haast een regenboog.”


Schetsen tijdens operaties Als kind al kan Van Rafelghem uren zitten tekenen. Eerst manga, later meer realistische portretten. Haar echte tekenpassie vindt ze als ze als tiener op medische prenten stuit. Zoals die in het boek De humani corporis fabrica libri septem van de 16e-eeuwse


Zuid-Nederlandse arts Andreas Vesalius, een van de grondleggers van de moderne anatomie. “Mateloos interessant vond ik de afbeeldingen”, vertelt de forensisch arts vanuit haar woonplaats Antwerpen. “Ik tekende ze ook na. De prenten maakten me nieuwsgierig naar hoe het mense- lijk lichaam precies werkt. Zo belandde ik bij de studie geneeskunde.” Tijdens haar colleges en stages raakt ze steeds


meer gefascineerd door ‘het visuele aspect’ van het lichaam: de vormen, de structuren, de kleuren. “Bij kijkstages schetste ik bijvoorbeeld operaties in mijn notitieboek, ter aanvulling op mijn aantekeningen.” Hoe verder ze in haar studie komt, hoe meer


ze zich realiseert dat met patiënten werken eigenlijk niets voor haar is. “Ik zou niet kunnen omgaan met de druk van mensen beter moeten maken.” In plaats daarvan kiest ze voor de forensische geneeskunde — een van de weinige specialismen waarbij je als arts in aanraking komt met de hele menselijke anatomie. Zo wordt ze opgeleid tot wetsdokter, een (in Nederland onbekende) functie waarin de beroepen van forensisch arts en forensisch patholoog samen- komen.


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108